تا خوید نباشد به رنگ لاله
تا خار نباشد به بوی خیرو
برفضل او گوا گذراند دل
گرچه گوا نخواهند از خستو
اندر میزد با خرد و دانش
اندر نبرد با هنر و بازو
از راستی چنانکه ره او را
گویی زده ست مسطره و سازو
ای زایران زبر تو آکنده
هم کیسه های لاغر و هم کندو
دست و زبان بدو نرسد کس را
آری به ماه بر نرسد لا تو
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به توصیف زیبایی‌ها و فضایل الهی می‌پردازد. نشان می‌دهد که تا زمانی که زیبایی و خوبی واقعی وجود نداشته باشد، نمی‌توان به شناخت و ارزش‌های والای انسانی دست یافت. شعر همچنین به ضرورت خرد و دانش در مواجهه با چالش‌های زندگی اشاره می‌کند و بیان می‌کند که حقیقت و راستی مسیر را مشخص می‌کنند. در نهایت اشاره‌ای به ناتوانی دست و زبان در دستیابی به کمالات الهی دارد، به‌ویژه وقتی که در مقایسه با زیبایی‌های طبیعت و فضایل پروردگار باشد.
هوش مصنوعی: تا زمانی که خواب و آرامش نباشد، زیبایی و لطافت مانند رنگ لاله نیست و تا زمانی که بوهای خوش وجود نداشته باشد، خاری هم در کار نخواهد بود.
هوش مصنوعی: به رغم اینکه دل به نعمت‌های او گواهی می‌دهد، هیچ‌کس نمی‌خواهد از سر شوق و محبت به این موضوع اذعان کند.
هوش مصنوعی: با عقل و دانش به مبارزه دست می‌زند و در مقابل هنر و توانایی‌های جسمی قرار می‌گیرد.
هوش مصنوعی: از صداقت و راستی به گونه‌ای می‌توان گفت که راه او همچون خطی پیوسته و منظم طراحی شده است.
هوش مصنوعی: ای مسافرانی که به زیارت می‌آیید، هم کیسه‌های کم‌پر و هم عسل‌زنان پر از عسل را با خود دارید.
هوش مصنوعی: هیچ کس نمی‌تواند به او دسترسی پیدا کند، زیرا حتی ماه هم نمی‌تواند به او برسد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.