جاودان شاد باد شاه جهان

دولت او قوی و بخت جوان

تندرستیش باد و روزبهی

کامکاری و قدرت و امکان

همچو دلها بدو فروخته باد

صدر ایوان و مجلس و میدان

از شهان خدمتست و زو خلعت

از جهان طاعتست و زو فرمان

ایزد او را بقای عمر دهاد

تا نگردد جهان ما ویران

شکر او گویدی جهان شب و روز

گر چو ما باشدی گشاده زبان

بر همه مردمان روی زمین

مهر او واجبست چون ایمان

کافرست آنکه او به پنج نماز

جان او را نخواهد از یزدان

جانهای جهانیان بسته‌ست

در بقا و سلامت سلطان

این جهان را جمال و قدرت ازوست

زان چنین ساخته‌ست و آبادان

گر تو او را دعا کنی چه سپاس

درد خود را همی کنی درمان

اندر آن روزهای ناپدرام

کو ز می مهر کرده بود دهان

حال گفتی چگونه بود بگوی

نی مگوی این سخن به جای بمان

حال امروز گوی و رامش خلق

که ملک سوی می شتافت به خوان

اینت خوشی و اینت آسانی

روز صدقه‌ست و بخشش و قربان

هر که امروز نیست شاد، خدای

بر دلش بار غم کناد گران

کس نداندکه ما چه یافته‌ایم

گو ندانند، فرخی تو بدان

راز دلها خدای داند و بس

من کی آگه شوم ز راز نهان

از دل خویش باری آگاهم

وز دل خویش نیستم به گمان

گر من امروز شادمانه نیم

شسته بادی به دست من قرآن

کاشکی چاره دانمی کردن

تا بدو بخشمی جوانی و جان

گر جوانی و جان بنتوان داد

دل بدو داده‌ام جز این چه توان

زان دعاها که کرده‌ام شب و روز

بر تن و جان شهریار جهان

گر یکی مستجاب کرد خدای

عمر او را پدید نیست کران

جاودانه به جای خواهد بود

همچنین شهر گیر و قلعه ستان

گه کُشد خصم و گه کشد سه‌یکی

گه کُند صید و گه زند چوگان

ما پراکنده پیش او برویم

چه بود خوشتر و نکوتر از آن

یا رب اندر بقای او بفزای

آنچه از عمر ما کنی نقصان

هر که را او گزید تو بگزین

هر که را او ز پیش راند بران

نیست گردان به دستش آنکس را

کو برون شد ز عهد و از پیمان

شاد گردان موافقانش را

تیره کن بر مخالفانش جهان

هر زمانی بر او زیادت باد

فر این کاخ و زیب این ایوان

نامه‌ای را کز این سرای رود

نام محمود باد بر عنوان

من ندانم که چیست کام دلش

یارب او را به کام دل برسان