کردمی در خاک کوی دوست مأوا کاشکی

سودمی رخسار خود بر خاک آن پا کاشکی

آمدی بیرون ز کوی آن سرو بالا کاشکی

برقع افکندی ز روی عالم آرا کاشکی

کوی آنمه تا بود جنت نمی باید مرا

تا بود جنت به دوزخ دل فرو ناید مرا

پیش لعلش کی دهن با کوثر آلاید مرا

تا بود آن سرو طوبی خوش نمی آید مرا

دی شدم افغان کنان تا کوی آن سرو بلند

تا جمالش بنگرم هر گه برون راند سمند

منتظر می بود تا امروز جان مستمند

چون برون آمد بروی خویشتن برقع فکند

در دل زارم هوس دیدار آن گلچهره بود

عازم قصرش شدم چون آن هوس در دل فزود

مانع آمد حاجبم وانگه بصد گفت و شنود

جانب گلزارم از بهر تماشا ره نمود

با وجود آنکه دلرا نیست زان گلرو نصیب

نی گل آن رو که خاری از سر آن کو نصیب

نی به جان یک نکته زان لبهای شیرین گو نصیب

نی به چشمم جلوه ای زان عارض نیکو نصیب

نیست اهل زهد را آگاهی از اسرار عشق

نقد دین بی قیمت افتادست در بازار عشق

از طریق عاقلی بیزار باشد زار عشق

دین همی بر باد باید داد در اطوار عشق

آنکه شرح حرف هجرش کام جانرا ساخت مر

از زبور عشق دان هم بیناتش هم ز بر

بسکه وصف او بود ورد زبان عبد و حر

گشته است از در نظم اهل طبق آفاق پر

خسروی کز شمع رایش میبرد خورشید نور

ماه نو بهر غلامانش سزد نعل ستور

بندگان او گه رزم آوری خاقان تور

چاوشان او همه شاهان گه عیش و سرور

آنکه گردون نیست در سرعت بسان عزم او

عقل کل انگشت حیرت در دهان از حزم او

لرزه در اندام بحر آمد ز عزم جزم او

هر چه راند باد مغلوب از بساط رزم او