هر دم از انجمن دهر جفایی دگر است

هر یک از انجم او داغ بلایی دگر است

روز و شب را که کبود است و سیه جامه درو

شب عزایی دگر و روز عزایی دگر است

بلکه هر لحظه عزائیست که از دشت عدم

هر دم از خیل اجل گرد فنایی دگر است

هست ماتمکده ای دهر که از هر طرفش

دود آهی دگر و ناله و وایی دگر است

آه او هست به دل تیرگی افزاینده

وای او نیز به جان یأس فزایی دگر است

گل این باغ که صد پاره ز ماتم زدگیست

هر یکی سوخته خامه قبایی دگر است

آب او زهر و هوایش متعفن چه عجب

که درین مرحله هر روز وبایی دگر است

اهل دل میل سوی گلشن قدس ار دارند

هست ازانرو که درو آب و هوایی دگر است

نزد ارباب یقین دار فنا جایی نیست

وطن اصلی این طایفه جایی دگر است

ای حریم حرم قرب الهی جایت

طرف جنت فردوس کجا پروایت

چون شدی از حرم ملک به سیر ملکوت

بود در انجمن خیل ملک غوغایت

طوطیان حرم قدس به حرم مشتاقت

بلبلان چمن انس به جان شیدایت

سیمیا کار قضا مهر دگر داد طلوع

چرخ را از اثر روشنی سیمایت

نه فلک چرخ زنان آمده بر اطرافت

بوده گویا به سر هر یک ازان سودایت

شور در عالم ارواح بیفتاد از آن

که بنوشند به جان نکته روح افزایت

روح اقطاب رسیدند باستقلالت

جان اوتاد فتادند به خاک پایت

دست بر دست ربودند ترا تا جایی

که در این غمکده هم خواستی آنرا رایت

تو شدی واصل مقصود حقیقی و بماند

تا قیامت به جهان شیون و واویلایت

تو برفتی و دل خلق جهان زار بماند

تا قیامت به فراق تو گرفتار بماند

زاتشین آه دل سوختگان تا به ابد

دودها در خم این گنبد دوار بماند

اهل توحید که بی مرشد کامل گشتند

صدشان مشکل حل ناشده در کار بماند

سالکانرا که کمال از تو رسیدی به سلوک

عجزها در روش و نقص در اطوار بماند

امرا را که شدی مشعل مهر از تو منیر

تیره شد مشعل و تا حشر شب تار بماند

صد خلل راه بدین یافت که دین دارانرا

سبحه بشکست به کف رشته زنار بماند

سر حق رفت پس پرده کتمان که ز اشک

به گل اندوده و در مخزن اسرار بماند

نه که صد خار الم در دل احرار خلید

که دو صد بار ستم بر تن ابرار بماند

طالبان را روش راه فنا رفت ز دست

هر یکی در پس صد پرده پندار بماند

زین عزا در همه عالم نه گدا ماند نه شاه

که کشیدند به سوگ تو دو صد ناله و آه

ابرسان گریه کنان نعره زنان سایه فکند

بر سر نعش تو خورشید کرم ظل الله

گر میسر شدیش نعش کشیدی بر دوش

چون من سوخته دل جانب مدفن همراه

شهریاران جهان چاک زده جامه به تن

پیش تابوت تو پویند به احوال تباه

سر بلندان زمان در پی نعشت شده پست

همه گریان و کشان بار تو با پشت دو تاه

شده هر پایه مهد تو بدوش یک قطب

لیک هر چار شده ندبه گرو وا اسفاه

عالمی را به سوی عالم دیگر بردن

نتوان جز به چنین بار کسان آگاه

جزعه اکبری افتاد که با این همه چشم

چرخ گردون نتوانست بدانسوی نگاه

گرچه شام تو شد از نور چو مهتاب سفید

هیچکس لیک ندیدست چنان روز سیاه

همه بردند به افغان و دل چاک ترا

جای کردند چو گنجی به دل خاک ترا

خیل ارباب ارادت همه را خاک به دل

هر یکی خواست کشیدن به دل چاک ترا

سر پاکان جهان بودی ازان ای گل پاک

پاک آورد و دگر برد همان پاک ترا

غرقه بحر وصالی که بچشم همت

روضه چون گلخن و طوبیست چو خاشاک ترا

روح پاکت چو به بالای نهم چرخ شتافت

زینکه تن زیر زمین رفت کجا باک ترا؟

همه پاکان جهان را به تن پاک رسید

آنچه بر پیکر پاک آمد از افلاک ترا

چون تو گنجی که فلک داشت نهان کرد بخاک

نه پی حفظ که از غایت امساک ترا

عقل کل بودی از ادراک معانی زان رو

نتواند که تعقل کند ادراک ترا

قسم یاران ز تو گر زاری و غمناکی شد

لیک زاری نبود چون من غمناک ترا

دوستان در همه فن نادره عالم کو؟

افضل و اعلم اولاد بنی آدم کو؟

در بیابان تمناش خلایق مردند

به دوای همه آن خضر مسیحا دم کو؟

دل اصحاب شد از تیغ فراقش صد زخم

آنکه بودی بهمه خلق خوشش مرهم کو؟

حجره خالی و پریشان شده اوراق و کتب

صاحب حجره کجا ناظم آن هم کو؟

در سرا نیست به جز خودکشی غمزدگان

آنکه تسکین دهد اینرا و خوردشان غم کو؟

خامه رو کرده سیه سینه خود را زده چاک

که خداوند من آن بر علما اعلم کو؟

در خراسان نتوان گفت که کس خرم نیست

کس که در روی زمین یافت شود خرم کو؟

نه که در خانقه زهد فتاد این ماتم

در خرابات فنا نیز به جز ماتم کو؟

گذراندن به فنا عهد کنم باقی عمر

کاندرین دیر کهن عهد بقا محکم کو؟

ای که در پیش گرفتی سفر دورو دراز

که بدین نوع سفر هر که بشد ناید باز

نه که از نوک قلم باز به بستی ره سحر

بلکه از بند زبان بردی از آفاق اعجاز

نفس قدسیت از کس نتوان یافت دگر

وحی را بعد نبی زانکه نشد کس ممتاز

شاه را ماند بجان زاتش هجران تو سوز

بنده را در دل صد پاره ز داغ تو گداز

نه شه و بنده که تا روز قیامت در دهر

هر که باشد بود از ماتم تو نوحه طراز

گرچه رو در تتق وصل نهفتی که شوی

تا ابد جلوه کنان در حرم عزت ناز

مدد از روح پر انوار خودت نیز رسان

که خرابند ز هجر تو بسی اهل نیاز

هر که صد قرن بماند به جهان هم به فسون

برباید ز جهانش فلک شعبده باز

ای رفیقان همه را عاقبت کار اینست

فکر انجام کسی به که کند از آغاز