دل صدپاره‌ام از لعل تو خونست دگر

هر دم از رهگذر دیده برونست دگر

دل مجنون که دران زلف شد ای باد صبا

گو که در حلقه آن سلسله چونست دگر

ز سر نو مگر آراسته مشاطه صنع

که رخت چون مه و خط غالیه گونست دگر

آن پری عشوه کنان جام میم داد به دست

در سرم آتش مستی و جنونست دگر

دل که پیرانه دم از بازوی تقوی میزد

در کف عشق یکی طفل زبونست دگر

رسته بودم ز غم عشق چو یار آمد وای

کان غمم از حد و اندازه فزونست دگر

ای طبیب از سر فانی مگذر زان که ز هجر

ضعف بیرونش به اندوه درونست دگر