رسد ایدل بتو روزی تو بیسعی ولیک
از گدا طبعی خویشت هوس خواستن است
چه نشینی بهوس مار صفت بر سر گنج
از سر جمله سرانجام چو برخاستن است
رو قناعت کن و در تربیت حرص مکوش
که مغیلان نه چو سرو از پی پیراستن است
رنج بر جان چه نهی بهر جان آرائی
این خود آراسته بیزحمت آراستن است
در جهان پوشش و خوردست کزان نیست گزیر
زین فزون خواستنت عمر بغم کاستن است
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر درباره ضرورت قناعت و پرهیز از حرص و ولع برای دنیا است. شاعر به این نکته اشاره می‌کند که تلاش برای به دست آوردن ثروت و زیبایی‌های ظاهری موجب رنج و غم می‌شود. او می‌گوید که ثروت و زیبایی ماندگار نیست و نباید به خاطر آنها خود را در زحمت بیندازیم. در نهایت، زندگی باید با قناعت و آرامش گذشته شود و بیش از حد خواستن باعث کاهش عمر و شادی می‌شود.
هوش مصنوعی: روزی خواهد رسید که آرزوی تو به حقیقت می‌پیوندد و نیازی به تلاش زیاد نخواهی داشت، اما به خاطر nature خود، همیشه خواهانی و آرزوادار باقی خواهی ماند.
هوش مصنوعی: نباید به راحتی و بدون تلاش، منتظر برآورده شدن خواسته‌ها بود، زیرا در نهایت هر چیزی که به دست آورده‌ایم، نتیجه تلاش و برخواستن از جایی است که به آن رسیده‌ایم.
هوش مصنوعی: به ساده‌زیستی و قناعت راضی باش و در تربیت و پرورش خود زیاده‌روی نکن، زیرا افرادی مثل مغیلان فقط به ظاهر و زیبایی خود نمی‌رسند بلکه باید به عمق و اخلاق نیز توجه داشته باشند.
هوش مصنوعی: اگر برای بهبود زندگی‌ات رنج و زحمت بکشی، چه فایده دارد هنگامی که این زیبایی و خوشبختی بدون زحمت به دست آمده باشد؟
هوش مصنوعی: در این دنیا، به خاطر پوشش و چیزهای از دست رفته، نمی‌توان از آنچه می‌خواهی فرار کرد. در این شرایط، کاهش عمر تو با غم و اندوه است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.