بسّام کُرد (بسام کورد)، از نخستین شاعران زبان فارسی دری است که تاریخ تولد و وفات او معلوم نیست، اما از تاریخ سیستان درمی‌یابیم که در زمان صفاریان، یعنی در اواسط قرن سوم هجری می‌زیسته است.

او را به غلط از قبیله کردها دانسته‌اند و شاید به همین سبب ایرج افشار سیستانی در بزرگان سیستان نامی از او نبرده است.

اما کُرد به معنای چوپان و صحرانشین استو با قبایل کرد در غرب ایران نسبتی ندارد و سخن بازورث که روستاییان و مناطق بیابانی را رکن اصلی مذهب خارجی می‌داند مؤیّد این مطلب است.

لقب او را گُرد نیز نوشته‌اند.

بسّام از خوارج محلی سیستان بود که در ابتدا با یعقوب لیث صفاری (متوفی ۲۶۵) جنگید و پس از آن‌که یعقوب، عمّار رهبر خوارج، را کشت به ملازمان یعقوب پیوست و با پیروی از طریق محمد وصیف سگزی در شعر به سخنوری پرداخت.

ابیات باقیمانده از بسام به کوشش آقای مجید امام‌وردی به نقل از کتابهای اشعار پراکندهٔ شعرای فارسی زبان به کوشش ژیلبر لازار و همچنین شرح احوال و اشعار شاعران بی‌دیوان در قرن‌های ۳/۴/۵ هجری به تصحیح محمود مدبری در گنجور در دسترس قرار گرفته است.