اندرین شهر پدید آمده مادامی چند

بسته بر پای دل خستهٔ ما، دامی چند

گشته ایام به کام دل ناکامی چند

بعد از این ما و سر زلف گل‌اندامی چند

ما چه دانیم که دشمن به گناباد چه کرد

یا عدو در درجز فتنه و بیداد چه کرد

طبس از دزد و دغل ناله و بیداد چه کرد

ما بر آنیم که آن لعبت نوشاد چه کرد

سر ظهر است‌، دهن خشک و کسالت بسیار

کارها ماند به عصر ای بُتِ شیرین‌گفتار

ای پسر سفره بینداز که شد وقت ناهار

راستی عصر بنا بود سواری و شکار

حالیا وقت نداریم به دیدار و سلام

آنچه راپورت رسیده است بماند تا شام

وقت لاتار مغازه است بُوَد صبر حرام

زود باشید، که تنهاست در آنجا مادام

آن کراوات که من بستم با آن صافی

نپسندیدش مادام ز بی‌انصافی

هرچه اصرار نمودم ز مزخرف‌بافی

هیچ نشنید و مرا هست همین غم کافی

چون فُکُل از ستمت سینه‌فگارم خانم

چون کراوات گره خورده به کارم خانم

با نگاه تو کجا چشم به مردم دارم

گر همه شهر بدانند که من دُم دارم

من چه‌ دانم که‌ خراسان چه‌ و این ‌شور و شرش

یا چه شد حالت سرحد و چه‌ آمد به سرش

آنکه شد محو تو، از خویش نباشد خبرش

گر رعیت ز میان رفت‌، به گور پدرش

ای بت سنگدل‌، ای خانم زیبای ملوس

سخت زیبندهٔ آغوشی و شایستهٔ بوس

تا تویی در برِ من نیست مرا جای فسوس

انگلیس ار فِکَنَد شورش و گر آید روس

نوبهارا! چقدر خیره و رُک حرف زنی

سخت بَدمَسلَک و غوغاگر و شورش فکنی

تا به کی موی دماغِ من و امثالِ منی

چند اندر پی اصلاح امور وطنی