صوفیان کبود پوش همه

از غم دوست در خروش همه

آتش اندر دل و هوا در جان

کرده بر خاک آب دیده روان

سحرم هاتف میخانه به دولت خواهی

گفت باز آی که دیرینه ی این درگاهی

همچو جم جرعه ی می خور که ز سر ملکوت

پرتو جام جهان بین دهدت آگاهی

بردر میکده رندان قلندر باشند

که ستانند و دهند افسر شاهنشاهی

خشت زیر سر و بر تارک هفت اختر پای

دست قدرت نگر و منصب صاحب جاهی

قطع این مرحله بی همرهی خضر مکن

ظلمات است بترس از خطر گمراهی

طفل هستی عشق اند آدمی و پری

ارادتی بنما تا سعادتی ببری

می صبوح و شکر خواب صبحدم تا چند

به آه نیم شبی کوش و گریه ی سحری

بکوش خواجه و از عشق بی نصیب مباش

که بنده را نخرد کس به عیب بی هنری

زهجر و وصل تو در حیرتم چه چاره کنم

نه در برابر چشمی نه غایب از نظری

عمر بگذشت به بی حاصلی و بلهوسی

ای پسر جام میم ده که به پیری برسی

چه شکرهاست در این شهر که قانع شده اند

شاهبازان طریقت به شکار مگسی

دوش در خیل غلامان درش می رفتم

گفت: ای بیدل بیچاره تو یار چه کسی؟

بال بگشا و صفیر از شجر طوبی زن

حیف باشد چو تو مرغی که اسیر قفسی

کاروان رفت و تو در خواب و کمینگه در پیش

وه که بس بیخبر از غلغل بانگ جرسی

شیر خدا شاه ولایت علی

صیقلی شرکت خفی و جلی

روز احد چون صف هیجا گرفت

تیر مخالف به تنش جاگرفت

غنچه پیکان به گل او نهفت

صد گل محنت ز گل او شکفت

روی عبادت سوی محراب کرد

پشت به درد سر اصحاب کرد

خنجر الماس چو بنداختند

چاک به تن چون گلش انداختند

غرقه به خون غنچه زنگارگون

آمد از آن گلشن احسان برون

گل گل خونش به مصلی چکید

گشت چو فارغ زنماز آن بدید

این همه گل چیست ته پای من

ساخته گلزار مصلای من

صورت حالش چو نمودند باز

گفت که سوگند بدانای راز

کز الم تیغ ندارم خبر

گرچه زمن نیست خبردار تر

طایر من سدره نشین شد چه باک

گر شودم تن چو قفس چاک چاک

جامی از آلایش تن پاک شو

در قدم پاک روان خاک شو

شاید از آن خاک به گردی رسی

گرد شکافی و به مردی رسی

ظاهرت چون گور کافر پر خلل

و اندرون قهر خدا عز و جل

از برون طعنه ز نی بر بایزید

وز درونت ننگ میدارد یزید

هر چه داری در دل از مکر و رموز

پیش ما یلدا بود مانند روز

گر بپوشیمش ز بنده پروری

تو چرا رسوائی از حد می بری

خون ریز بود همیشه در کشور ما

جان عود بود همیشه در مجمر ما

داری سر ما وگرنه دور از بر ما

ما دوست کشیم و تو نداری سر ما

بدردی که زخمش پدیدار نیست

بزخمی که با مرهمش کار نیست

به شرمی که در روی زیبا بود

به صبری که در ناشکیبا بود

به عزلت نشینان صحرای درد

به ناخن کبودان شبهای سرد

ندانم در این دیر مینو سرشت

مسلم چرا شد بقا در بهشت

ازاین خوبتر خود نشاید دگر

تو گوئی که از خوبتر، خوبتر

نحوئی گفت در میان عوام

«کان » گه ناقص است وگاهی تام

تام از اسم بهره ور باشد

لیک همواره بی خبر باشد

و آنکه ناقص بود، خبردار است

خبرش همچو اسم ناچار است

عامئی بانک برکشید که هی

مولوی قفل منعکس تا کی

بی خبر را به عکس خوانی تام

با خبر را به نقص رانی نام

تام آن کس بود که با خبر است

ناقص آن کز خبر نه بهره ور است

خبر آمد دلیل آگاهی

جهل برهان و نقص و گمراهی

پیش ارباب دانش و عرفان

کی بود این تمام و آن نقصان

لب گشاد و در حقیقت سفت

گفت خوش نکته ای که نحوی گفت

کامل و تام باشد آن الحق

که در اسم حق است مستغرق

ساخت حق زاسم خویش بهره ورش

نیست ز احوال ما سوی خبرش

وانکه ناقص فتاد ز اسم خدا

نکندش بی خبر ز غیر سوی

نشود محو اسم حق اثرش

باشد از اسم غیر حق خبرش

هر کسی زان کلام آمد پیش

معنئی خواسته مناسب خویش

این خلافی که میشود مفهوم

هست ناشی زاختلاف فهوم

ای دل به کوی عشق گذاری نمیکنی

اسباب جمع داری و کاری نمیکنی

میدان به کام خاطر و گوئی نمیزنی

باز ظفر به دست و شکاری نمیکنی

این خون که موج میزند اندر جگر چرا

در کار رنگ و بوی نگاری نمیکنی

گر دیگران به عیش و طرب خرم اند و شاد

ای دل تو این معامله باری نمیکنی

مشگین از آن نشد دم خلقت که چون صبا

بر خاک کوی دوست گذاری نمیکنی