دل نهادیم به بیداد، عطای تو کجاست

ما خود از جور ننالیم، وفای تو کجاست

آن که برگشت و جفا کرد و به هیچم بفروخت

به همه عالمش از من نتوانند خرید

تا گبر نشی با تو بتی یار نبو

ور گبر شی از بهر بتی عار نبو

آن را که میان بسته به زنار نبو

او را به میان عاشقان کار نبو

من بودم دوش و آن بت بنده نواز

از من همه لابه بود و از وی همه ناز

شب رفت وحدیث ما بپایان نرسید

شب را چه گنه حدیث ما بود دراز

آن دل که تو دیده ای زغم خون شد و رفت

وزدیده ی خون گرفته بیرون شد و رفت

روزی به هوای عشق سیری می کرد

لیلی صفتی بدید، مجنون شد و رفت

گویند به حشر گفتگو خواهد بود

و آن یار عزیز تندخو خواهد بود

از خیر محض جز نکوئی ناید

خوش باش که عاقبت نکو خواهد بود

آهوئی را کرد صیادی شکار

اندر آخور کردش آن بی زینهار

در میان آخور پر از خران

حبس آهو کرد چون استمگران

آهو از وحشت بهر سو می گریخت

او به پیش آن خران شب کاه ریخت

از مجاعت وزاشتها هر گاو و خر

کاه می خوردند همچون نیشکر

گاه آهو همی رمید از سو به سو

گه ز دود و گرد که می تافت رو

هر کرا با ضد وی بگذاشتند

آن عقوبت را چو مرگ انگاشتند

زین بدن اندر عذابی سر بسر

مرغ روحت بسته با جنس دگر

روح باز است و طبایع زاغها

دارد از زاغان تن او داغها

او بمانده در میانشان خوار و زار

همچو بوبکری میان سبزوار

حد ندارد این سخن و آهوی ما

می گریزد اندر آخور جابجا

آن خرک از طعمه و خوردن بماند

پس برسم دعوت آهو را بخواند

سر بجنبانید سیرم ای فلان

اشتهایم نیست هستم ناتوان

گفت می دانم که نازی میکنی

یا زناموس احترازی می کنی

گفت آهو با خر این طعمه ی تو است

زانکه اجزای تو زین زنده ی تو است

من الیف مرغزاری بوده ام

در ظلال و روضه ها آسوده ام

گر گدا گشتم گدا رو کسی شوم

گر لباسم کهنه گردد من نوم

گفت خر: آری همی زن لاف لاف

در غریبی خوش بود گفتن گزاف

گفت نافم بس گواهی می دهد

منتی بر عود و عنبر می نهد

لیک آن را بشنود صاحب مشام

بر خر سنگین پرست آمد حرام

بهر این گفت آن رسول مستجیب

انما الاسلام فی الدنیا غریب

زآنکه خویشانش همه از وی رمند

گرچه با ذاتش ملایک همدم اند

پنج وقت آمد نماز ای رهنمون

عاشقان، هم فی صلواه دائمون

نی به پنج آرام گیرد آن خمار

کاندر این سرهاست نی پانصد هزار

نیست زرغبا میان عاشقان

سخت مستسقی جان عاشقان

شنیده ام که در این طارم زراندود است

خطی که عاقبت کار جمله محمود است

زتاب قهر میندیش و ناامید مباش

که زیر سایه ی جود است هر چه موجود است

مرا زحال قیامت شد این قدر معلوم

که لطف دوست همه آن کند که بهبود است

مگر که هم کرم او کند تدارک ما

وگرنه کیست که او دامنی نیالوده است

حذر کن از نفس گرم آذری زنهار

که آه سوخته مقبول حضرت جود است

داد از ستم نرگس دایم مستش

وز لطف پریشان بلند و پستش

میترسم از آن که همچنان در عرصات

خون ریزد و هیچ کس نگیرد دستش

بخشای بر آن که بخت یارش نبود

جز خوردن اندوه تو کارش نبود

در عشق تو حالتیش باشد که در آن

هم با تو و هم بی تو قرارش نبود

می بارم اشک سرخ بر چهره ی زرد

باشد که دلت نرم شود زین غم و درد

حال من دل خسته چه پرسی که مرا

پولاد به آب نرم می باید کرد

داده ام جان که بدست آمده دامان غمش

نوبت تو است دلا جان تو و جان غمش

هر چه باداباد حرفی چند میگویم به او

کار خود در عاشقی این بار یکسر میکنم

مجلس عیش است کوته کن فغانی درد دل

این حرارت جای دیگر کن که ما خود آتشیم

در بزم تو دل بار غم عیش کشید

یک جرعه زکام دوستکامی نچشید

با دشمنیت چه دوستی ها که نکرد

وز دوستیت چه دشمنی ها که ندید

ای دل چو آشنای غمی ترک او مکن

هر روز با کسی نتوان آشنا شدن

آن دل که من آن خویش پنداشتمش

هرگز بر هیچ دوست نگذاشتمش

بگذاشت مرا بی کس و آمد بر تو

نیکو دارش که من نکو داشتمش

شاها به دیده ای که دلم را خدای داد

در دیده ی تو معنی نیکو بدیده ام

چون کردگار ذات شریفت بیافرید

گفت ای کس که برد و جهانت گزیده ام

راضی نیم به آن که به غیری نظر کنی

زیرا که از برای خودت پروریده ام

چشم جهانیان زپی دیدن جهان

و آن تو بهر دیدن خویش آفریده ام

تکحیل آن ز هیچ کس اندر جهان مدان

کان کحل غیرت است که من درکشیده ام