ای دل بی‌رحم تو را، مایهٔ شادی غم ما

این چه بلا بود قضا، من ز کجا نوز کجا

تا که ز من جور و جفا، شرم نداری ز خدا

اینت بلائی که توئی، یارب زنهار تورا

نگار جادو سخنی، سوار لشکرشکنی

آفت هر جان و تنی، فتنه دور ز منی

چون غمزه بر غمزه زنی، گشته بهم برفکنی

اینت بلائی که توئی، یا رب زنهار ز تو

گرچه توئی سرو سهی، بچهره خورشید و مهی

چوپای در مهد نهی، ز دور نادیده رهی

دل بربائی ز رهی، برزنی و عشوه دهی

اینت بلائی که توئی، یارب زنهار ز تو

برکنی از عشوه سرم، خون کنی از غم جگرم

شبی چو باران بگرم، ور نخرامی زدرم

غصه ز تو چند خورم، محنت تو چند برم

اینت بلائی که توئی، یارب زنهار ز تو

شیفته زار توام، عاشق رخسار توام

گشته و بیمار توام، بدل گرفتار توام

بجان. خریدار توام، بیا. که در کار توام

اینت بلائی که توئی، یارب زنهار ز تو

باشد شرمیت یقین، از من رنجور حزین

زغمزه بگشای کمین، مگر از این غمزه کین

اثیر خود را به از این، ز دوستداران بگزین

اینت بلائی که توئی، یارب زنهار زتو