تا کی ای رشک پری عالمی از غم بکشی
در غم آن منِ دل‌خسته به ماتم بکشی
مردم از دست تو تا چند ترا جور بود
نه که خوبی به تو دادند که آدم بکشی
گر به عیسی‌نفسی جان بدهد باز لبت
جان من خلق جهان را به تو یک دم بکشی
چون همه عالم از انفاس تو جان یافته‌اند
نیست کس را سخنی گر همه عالم بکشی
اهلی سوخته چون شمع چه کردست که تو
هم بسوزی ز غم خویشتن هم بکشی
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر اشاره دارد به اهمیت محبت و عدم آزار دیگران. شاعر در روز قیامت تأکید می‌کند که هیچ کس یار دیگری نخواهد بود و بهتر است انسان در راه محبت راستگو و درستکار باشد. اگر محبت واقعی داشته باشیم، نیاز به سایه دیگران نخواهیم داشت و همه موجودات، چه خار و چه گل، در برابر باد خزان یکسان خواهند شد. همچنین در پایان، شاعر می‌گوید که انسان واقعی کسی است که بار دیگران را بر دوش بگذارد و به کمک آنها بشتابد.
هوش مصنوعی: تا کی می‌خواهی به خاطر زیبایی من غم بخوری و به حال من دل‌شکسته گریه کنی؟
هوش مصنوعی: مردم تا چه زمانی تحمل تندخویی و بدخلقی تو را خواهند داشت؟ آیا این خوبی‌ها به تو اجازه می‌دهد که به دیگران آسیب برسانی؟
هوش مصنوعی: اگر جان من هم به نفس عیسی باشد، اما لب‌های تو جان من را به یک لحظه از تمام خلقت بگیرند، باز هم اصرار دارم که همه چیز را فدای تو کنم.
هوش مصنوعی: چون تمام مخلوقات با نفس‌های تو زندگی کرده‌اند، اگر همه آنها را هم از بین ببری، هیچ‌کس حرفی نخواهد زد.
هوش مصنوعی: اهلی سوخته چون شمع، چه کار کرده که تو هم باید از غم خود به سوزی و خود را نابود کنی؟
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.