ز راه کرم ای نسیم سحرگه

سوی پارسا گرد بگذر از این ره

به سیروس از ما بگوی کای شهنشه

چرا گشتی از حال این ملک غافل

که گشته چنین خراب و تبه، فتاده ز غم

رعیت شده، بحال پریش و به روز سیه

تو بودی که لشگر به قفقاز راندی

و زانجا بشط العرب باز راندی

ز ارمینیه سوی اهواز راندی

خراسان و ری و وصل کردی به موصل

کنون چه شدت که بیخبری، به کشور

خود نمی گذری، به جانب ما نمی نگری

تو با فارس انبار کردی مدی را

گرفتی کریسوس شاه لدی را

نمودی عیان فره ایزدی را

شکستی بهم سقف و دیوار بابل

سپاه تو کرد، چو عزم سفر، به ساحل روم به دشت خزر

احاطه نمود ز بحر و ز بر

دریغا که اقلیم سیروس و دارا

فتاده است در بحر غم آشکارا

تو ای ناخدا همتی کن خدا را

مگر کشتی ما برد ره به ساحل

رسد فرجی ز عالم غیب

چنانکه رسید بصهر شعیب

چو ویرانه شد ملک کی، کشور جم

ز علم و هنر باید افراشت پرچم

ز همت کمر ساخت از عدل خاتم

ز تقوی کلاه و ز دانش حمایل