بهرام مشهور نوشته:

یکی از عالی ترین رباعیات ایرانی را آورده اید ولی با غلطی که در آخرین مصرع آن ، دچارش شده اید ، معنی عمیق فلسفی آن را چیز دیگری کرده اید ! آقایان ! شاعر می گوید کار بزرگی است رسیدن به ایمان ( ولاجرم یقین ) جان کلام شعر در بیت آخر است : تا ایمان کفر نشود یعنی انسانی ایمانش به خدا و دین مثلاً در اثر گرویدن به مادی گرایی یا ماتریالیسم از بین نرود و کفر نشود و این کفر دوباره بعد از دوره ای که به هر علّتی بر او بگذرد ( و برهر کسی یک چنان تحوّلی نخواهد که گذشت) دوباره او به ایمان دوباره به خدا برسد ، آن فرد حقیتاً مسلمان ( در اینجا با ایمان ) نشود پس مصرع آخر را لطف کنید و به این ترتیب درستش کنید : این بنده حقیقتاً مسلمان نشود . ملاحظه می فرمائید میان آنچه شاعر آن را فقط منتسب به خود می داند و یا حد اکثر عده ای روشن اندیش و فیلسوف نظیر خودش ، با آنچه شما به غلط به همه منتسب کرده اید ( یک بنده یعنی هر بنده ای )تفاوت و تناقض وجود دارد آیا به نظر شما همه یعنی همه مردم با ایمانند و بعد کافر می شوند و دوباره مسلمان می گردند ؟؟!! یا فقط کسی یا کسانی نظیر ابوسعید ابی الخیر ؟ پس احساسات را کناری بنهید و از روی خرد ( منطق ) بیت را تصحیح فرمائید با تشکر

👆☹

کمال داودوند نوشته:

۳۵۰۰

👆☹

علیرضا نوشته:

آیا این رباعی سروده مولانا نیست؟
در گنجور در رباعیات هردو شاعر آمده است.

👆☹