او نیک و بد مرا نکو میداند
تو خواه بگو خواه مگو میداند
تو بنده با نیاز و او بنده نواز
گرمی کشد و می کشد او میداند
|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات |
|
|
راهنمای نوار ابزار |
|
|
پیشخان کاربر |
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر |
|
|
اعلان‌های کاربر |
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه) |
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور |
|
|
لغزش به پایین صفحه |
|
|
لغزش به بالای صفحه |
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط |
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور |
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
نشان کردن شعر جاری |
|
|
ویرایش شعر جاری |
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری |
|
|
شعر یا بخش قبلی |
|
|
شعر یا بخش بعدی |
او نیک و بد مرا نکو میداند
تو خواه بگو خواه مگو میداند
تو بنده با نیاز و او بنده نواز
گرمی کشد و می کشد او میداند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به رابطه بین انسان و خدا اشاره می‌کند. خداوند نیک و بد انسان را به خوبی می‌شناسد و نیازی به گفتن یا نگفتن فرد نیست. انسان نیازمند است، در حالی که خداوند بخشنده و نوازشگر است. خداوند همه چیز را میداند و احساسات و نیازهای ما را درک می‌کند.
هوش مصنوعی: او خوبی‌ها و بدی‌های من را میداند، تو هرچه بگویی یا نگویی، او از حال من خبر دارد.
هوش مصنوعی: تو انسان نیازمندی هستی و او هم سرور و بخشنده‌است. او گرما و عشق به تو می‌دهد و می‌کشد، زیرا به خوبی وضعیت تو را می‌شناسد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
آنکس که غمِ کهنه و نو میداند
حالِ منِ سرگشته نکو میداند
دردِ من و عجزِ من و حیرانی من
گو هیچ کسی مدان چو او میداند
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.