رسول ‑صلی الله علیه و سلم و آله - فرموده است که بهترین خلق کسانی‌اند معرض باشند و از خلق دور، و به حق نزدیک. واین صفت اهل تصوف است.

و نیز گفته است خدای‑ عزوجل ‑ را بندگانی‌اند که ایشان را نبوت و شهادت نباشد، اما در درجهٔ انبیا و شهدا باشند. روز قیامت نور دل ایشان غالب باشد بر همهٔ انوار. گفتند یا رسول اللّه ایشان چه قوم باشند؟ گفت کسانی که هرگز دل در دنیا نبندند و برای قوت خود رنجور نباشند و به هیچ سبب از حق تعالی باز نمانند و همیشه راه توکل سپرند. به تن با خلق باشند و به دل با حق. هر کجا ازیشان یکی باشد هرگز آنجا عذاب نرسد و بلا راه نیابد. نور حق باشد در تاریکیها.

اخبار در تفضیل ابشان بسیار آمده است.

روی عبدالرحمن السلمی عن عبداللّه بن احمد بن جعفر الشیبانی عن احمد بن محمد بن علی المروزی عن احمد بن عبداللّه الجوباری عن ابن سالم عن مالک دینار عن الحسن عن ابی هریرة عن رسول اللّه صلی الله علیه و سلم ‑قال: «من سره ان یجلس مع اللّه. فلیجلس مع اهل التصوف»، هر که آرزومند مجالست حق تعالی باشد بروی باد که با اهل تصوف نشیند. واین بزرگ تشریفی است.

و در خبر است هم بدین روایت که از رسول پرسیدند «من اقرب الناس الی اللّه یوم القیامة؟ فقال الانبیاء، ثم الشهدا، ثم اهل التصوف». و این بزرگ نواختی است از حضرت نبوت ایشان را.

و در تفضیل این جماعت هیچ حدیث کامل‌تر و جامع‌تر ازین نیافتم که نقل کردم، و به صحت نزدیکتر، و این روایت اینجا لایق‌تر، و در فضل این حدیث این قدر کفایت است.