از حسرت آینه ندیدن

گردد به نگاه خویش دشمن

در بحر گل از گرانی تن

شد کشتی فیل لنگر افکن

آن سوزنگر که دیده ام من

دارد دهنی چو چشم سوزن

نتوان به ره وصال رفتن

باریک نگشته هم چو سوزن

آخر خواهد ز جان پریدن

سوزن، بالبست، کان آهن

چون کاغذ اوست پهلو من

کز وی گذرانده است سوزن

در شاخ ز شوق شانه گشتن

دانه ی شانه بود سوزن

باشد، در چشم گریه ی من

آبی که در او نهند آهن

در دیده نگاه حسرت من

چون رشته بود به چشم سوزن

از ضعف بدن نمانده از من

جز چشم و قدم برنکِ سوزن

از میل رهش دو دیده ی من

گردیده چو میلِ سُرمه روشن

لاغر بدنان در آن نشیمن

از هم گذرانده هم چو سوزن

هر شاخ ز ذوق تیر گشتن

سوزن دانیست پر ز سوزن

صد چاک ز ناله شد دل من

چون موم ز رشته از کشیدن

بر جا، مانده است در دل من

از بخیه نشان پای سوزن

دارم چو اتو به راه او من

در پا شب و روز کفش آهن

خم از نگهش به گاه دیدن

چون انگشتانه شد ز سوزن

کی هم چو اتو به او رسم من

گر کفش و عصا کنم ز آهن

باشد هوس وصالش از من

زربفت به ژنده پینه کردن

خود را، دُوزم، اگر به سوزن

بر غیر برای مصلحت من