گنجور

 
وحیدالزمان قزوینی

در رسته ی چاقشور دوزان

ماهی بینی چو مهر تابان

دَور لَبِ او بوقت خنده

همچون دَم شفره اش کُشَنده

آن عرصه ز نوع نوع انسان

چون ثقبه ی بخیه تنگ میدان

لاغر بدنان در آن نشیمن

از هم گذرانده هم چو سوزن

 
sunny dark_mode