بر طرهٔ هفت بام عالم

نه طاس گذاشتی نه پرچم

خاقان جهان ملک معظم

مطلق ملک الملوک عالم

آنجا که سمند او زند سم

شیر از نمط زمین شود گم

ای عالم جان و جان عالم

دلخوش کن آدمی و آدم

هم ملک جهان به تو مکرم

هم حکم جهان به تو مسلم

کَپّی همه آن کند که مردم

پیداست در آب تیره انجم

از ناخلفی که در زمانم

دیوانهٔ خلق و دیو خان‌ام

گرچه شده‌ام چو مویش از غم

یک موی نخواهم از سرش کم

جز نالهٔ کسی نداشت همدم

جز سایه کسی نیافت محرم

فرزند مرا در این تحکم

سگ به که خورد که دیو مردم

در وحشت خویش گشته‌ام گم

وحشی نزید میان مردم

جان دوستی ترا به هر دم

یاد آرم و جان برآرم از غم

مسکین من بی‌کسم که یک دم

با کس نزنم دمی در این غم

روشن کن آسمان به انجم

پیرایه ده زمین به مردم

کم گردد عشق من در این غم

گر انجم آسمان شود کم

زین پیش که از جهان پرغم

جستیم وفا نشد مسلم

چون ملکت جم نماند جاوید

می نوش به یاد ملکت جم

ای آنکه نگشته است خالی

[...]

آن کیست بر آن سپهر اعظم

وان کیست ورای هر دو عالم

از خاک یکی سواد افتد

وز آب درو بلاد احکم

کم کار ولی درو جهان گم

[...]

ای حکم تو چون قضای مبرم

در زیر نگین گرفته عالم

خورشید ملوک نصرة الدین

ای ذات تو نصرت مجسم

تاریخ اساس پادشاهیت

[...]

تا منت توست هم نشینم

از ناز نمی کشد زمینم

خلخال هلال نعل سازم

چون داغ تو می سزد سرینم

بر دیده مهر مهر بندم

[...]

ای بر همه دشمنان مُقدم

اکرمت جمال خیر مَقدم

خرگاه شرف زدی دگر بار

بر دامن این کبود طارم

وز نور تو یافت رتبتی نو

[...]