این هفت قواره شش انگشت

یک دیده چهار دست و نه پشت

آخر نه چو مدت اِسپری گشت

آن هفت هزار سال بگذشت؟

انگشت کش زمانه‌اش کشت

زخمیست کشنده زخم انگشت

که‌آشفته‌جوانی از فلان دشت

بدنام کنِ دیار ما گشت

هم سیم خدا و هم قوی‌پشت

خلقی سوی او کشیده انگشت

مجنون رمیده نیز در دشت

سرگشته چو بخت خویش می‌گشت

خواهش‌گر از این حدیث بگذشت

با لشگر خویش باز پس گشت

چندانکه به گرد کار برگشت

اقرارش ازین قرار نگذشت

چون مار گزیده گردد انگشت

واجب شودش بریدن از مشت

چون از سر این درود بگذشت

بدرودش کرد و باز پس گشت

می‌تاخت نجیب دشت بر دشت

دیوانه چو دیوباد می‌گشت

کردش به وداع و شد در آن دشت

مادر بگرست و باز پس گشت

افتاد چنانکه دانه از کشت

سربند قصب به رخ فرو هشت

هر تیغ زنی، به خنجر و خشت

سرها همه می‌درود و می‌کشت

گویند که گرد باد در دشت

جا نیست ز تن رمیده در گشت

تاریخ ز هجرت آنچه بگذشت

سالش نودست و شش صد و هشت

ملکت خاتم نهاده در مشت

کردی تو ز کبریا بر آن پشت

در خاک ارادت اولین کشت

در کاخ نبوت آخرین خشت

بر خورده چو نقطه مشتری مشت

کرده به تو رو، به مهر و مه پشت

در غیبت و در حضور همپشت

بی هم به نمک نبرده انگشت