بردارم دل، گر از جهان فرمایی

بر هم زنم از سود و زیان فرمایی

بنشینم اگر بر سر آتش گویی

برخیزم اگر از سر جان فرمایی

اوحد دیدی که هرچه دیدی هیچ است

هر چیز که گفتی و شنیدی هیچ است

سرتاسر آفاق دویدی هیچ است

این هم به گوشه‌ای خزیدی هیچ است

من و مستی و ذوق می‌پرستی

چه کار آید مرا کشف و کرامات

سلوک راه عشق ازخود رهاییست

نه قطع منزل و طی مقامات

در مذهب عاشقان قرار دگر است

وین بادهٔ ناب را خمار دگر است

هر علم که در مدرسه حاصل گردد

کار دگر است و عشق کار دگر است

روزی که روم ازین جهان با دل تنگ

گردون زندم شیشهٔ هستی برسنگ

برتربت من کسی نگرید جز جام

درماتم من کسی ننالد جز چنگ

ای مردان، های و ای جوانمردان، هوی

مردی کنی و نگاه داری سر کوی

گر تیرآید چنانکه بشکافد موی

زنهار که از دوست نگردانی روی

از جزو و کُلّ که در تخیل گردی

بشنو سخنی کاهل تحمل گردی

در هستیِ خویش گر بمانی جزوی

خود را همه جا نظر کنی کُلّ گردی

گر سلسلهٔ زلفت در دور چنان پیچد

در پیچِ نماز خود دوزخ به دعا خواهم

روی سیه و موی سفید آوردم

چشمی گریان، قدی چو بید آوردم

چون خود گفتی که ناامیدی کفر است

[...]

ماییم که هرگز دم بی غم نزدیم

خوردیم بسی خون دل و دم نزدیم

بی شعلهٔ آه لب ز هم نگشودیم

بی قطرهٔ اشک چشم بر هم نزدیم

ای دل ز دم ستور و دد بیرون شو

عاشق شو و از بندِ خرد بیرون شو

چون گویندت ز نیک و بد بیرون شو

بیرون مشو از خود وز خود بیرون شو

می‌پنداری که جان توانی دیدن

اسرار همه جهان توانی دیدن

هرگاه که بینش تو گردد به کمال

کوریِ خود آن زمان توانی دیدن

پای به بالا منه که پایه بلند است

دم ز تقرب مزن که شاه غیور است

تا بر سر کبر و کینه هستی پستی

تا پیرو نفسِ بت پرستی مستی

از فکر جهان و قید و اندیشهٔ او

چون شیشهٔ آرزو شکستی رستی

من دل به غم تو بسته دارم ای دوست

دردِ تو به جان خسته دارم ای دوست

گفتی به دل شکسته ما نزدیکیم

من نیز دلی شکسته دارم ای دوست