سمند و رخش من با یوز و باسگ

سراسر خفته‌اند آسوده از تگ

هوا پر باز بود و دشت پر سگ

شتابان هر دو از پرواز و از تگ

نخوردی آب از بیم دگر سگ

بجَستی از لب آن آب در تگ

بود منزلگهش آن گوشت بی‌ شک

نگیرد نور او از پوست تا رگ

همه از تست اینجا چه بد و نیک

ولی ما خون خودریزان درین ریگ

چو کردستی در اینجا جملگی ترک

بجز کشتن نماندستت دگر برگ

کسی کانکار او کردست بیشک

بهست ازوی بصد باره دُمِ سگ

تو چندان گشته مغرور بد و نیک

ز غفلت روغنت پاشید در ریگ

همه او کرد گفتار از بد ونیک

حقیقت آب خوش آورد در دیگ

من از ایشان گریزان گشته چون سگ

دلی اندازم اندر دام هر رگ

به حال نیک و بد راضی شو ای مرد

که نتوان طالع بد را نکو کرد

چو سگ را بخت تاریکست و شبرنگ

هم از خردی زنندش کودکان سنگ

روم واپس که در این راه باریک

هنوزم نی خر افتاده ست و نی خیگ

برحمت دستگیر هر بد و نیک

چراغ دیده عالم قلی بیگ

جهان گردیده بر رواس تاریک

سر فرزند خود افکنده در دیگ

به مو واجی چرا بی نام وننگی

کسی کش عاشقن چش نام و چش ننگ

طبیبان وطن زین ساز و این بر

نمی‌سازند معجونی به جز مرگ

نهاده تاجی از یاقوت بر ترک

فروهشته‌ دو غبغب چون دوگلبرگ