در ایامش مغل ره یافت این سوی

به تاراج بضاعت گشت ره جوی

چو دیده ز ارجمندی نازنین خوی

چو جان پوشیده از بینندگان روی

که «گرن» از «گوجرات» آمد برین سوی

ز تاب تیغ ترکان تافته روی

چو یک فرسنگ ماند اندر تگاپوی

که اندر «دیو گیر» آرد پری روی

شد آن مستورهٔ عصمت برآن سوی

به مسند کرده بهر بندگی روی

نشسته هر دو دلدار وفا جوی

چو دو آیینه با هم روی در روی

چه یاد آری سپید و سرخ را روی

چو گلهای خراسان رنگ بی بوی

نبد جای بریدن چون سر موی

همی برید موی خویش ازین روی

مرا باید دو صد جان وفاجوی

که هر جانی ببندم در یکی موی

گهی بر چهره می‌کرد از مژه خوی

به جای غازه خون می‌راند بر روی

درون شد چون به خلوت گاه دل جوی

دویده چار گشتش روی در روی

به فیروزی دو ماهی باش ز آن سوی

که تا فیروزه چرخ آرد بتو روی

پس از روی خرد شد مصلحت جوی

برون داد آنچه داد از مصلحت روی

چو شه سایه بیندازد بران سوی

نهادم سر بهر چه آید برین روی

گلی کز وی چکید از قطره‌ای خوی

فشاندی، خون خود، صد بنده به روی

فراوان یاد دارد، چرخ بد خوی

فرامش گشتگان، زینسان، بهر کوی

عجوزی کاو کند گلگونه بر روی

چو توسن ز اشتر، از وی رم خورد شوی

گلابی کاید از گلهای خود روی

نه در خورد دل مردم دهد بوی

چو بشنید این سخن کامد بران سوی

نه لشکر، بلکه دریای زمین شوی

نئی کم زان زن هندو در نیکوی

که خود را زنده سوزد بر سر شوی