شما را میکنم واصل قلم را

ندانید و زنید از خود رقم را

امیر حسن خندان کن حَشَم را

وجودی بخش مر مشتی عدم را

سیاهی می‌نماید لشکر غم

ظفر ده شادی صاحب علم را

به حسن خود تو شادی را بکن شاد

[...]

ز لیلی او به دفتر زد رقم را

همو پرداخت از مجنون قلم را

چو محرم شد همه شادی و غم را

به مادر خواندگی بر زد علم را

چو شیرین یافت نور صبح دم را

به روشن خاطری بر زد علم را

به هر منزل که شد جای آن صنم را

خجالت داد بستان ارم را

به پیش آورد آن سنگین صنم را

زبان بگشاد تسکین الم را

سخن طغراست منشور قدم را

معلم شد سخن لوح و قلم را

ورق نوساز این دیرین رقم را

ولی نازک تراشی ده قلم را

چو شیرین یافت نور صبحدم را

به روشن خاطری برزد علم را

بدوزم در نظر راه حرم را

بدزدم از جگر داغ صنم را

ز کلکم آن حلاوت ده رقم را

که از شهدش گلو سوزد قلم را

چو دیده رام روی آن صنم را

فرامش کرد آن دیرینه غم را

به دوزخ گشت جا چون آن صنم را

چمن شد شعله گلزار ارم را

شگفتی ماند زان خاطر صنم را

به سجده رفت شکرانه کرم را

به کلک خود نمی سازد ستم را

کند انگشت او کار قلم را

به ریگستان نهاد اول قدم را

کشید از آستین دست کرم را

گزیدی جای خود گر پیش سم را

نیفتادی گره در کار دم را

نباشد قدرتش لا و نعم را

نگوید شکوه ای از بیش و کم را

میان بندگان عبدالحکم را

بدان حاکم بحکم الله شیم را