سیاهی بر سپیدی نقش بستی

علم برخاستی سلطان نشستی

نشاید گفت من هستم تو هستی

که آنگه لازم آید خودپرستی

کسی که‌او را بود در طبع سستی

نخواهد هیچ‌کس را تن‌درستی

تو بی‌اندام ازین اندام سستی

که گاهی رخنه دارد گَه درستی

چو خاک ار صد جگر داری به دستی

نیابی مثل او شیرین پرستی

بپرسیدش که تا مهمان‌پرستی

به خلوت با چو من مهمان نشستی‌؟

مکن با هیچ بد‌محضر نشستی

که نآرد در شکوهت جز شکستی

زمین‌وارم رها کردی به پستی

تو رفتی چون فلک بالا نشستی

گرت خورشید خوانم نیز هستی

که مه را بر فلک رونق شکستی

به دریا می‌شدی، در شط نشستی

به گل رغبت نمودی، لاله بستی

مبادا تنگ‌دل را تنگ دستی

که با دیوانگی صعب است مستی

به عیاری برآر ای دوست دستی

برافکن لشگر غم را شکستی

کنون کافتادم از سستی و مستی

گرفتی دست لیکن پای بستی

مشو در خون چون من زیردستی

چه نقصان کعبه را از بت‌پرستی؟

نصیب من ز تو در جمله هستی

سلامی بود و آن در نیز بستی

نشاط هر دو در شهوت پرستی

به شیر مست ماند از شیر‌مستی

مشو شیرین پرست ار می پرستی

که نتوان کرد با یک دل دو مستی

بیارا خاطر ار آتش‌پرستی

از آتش‌خانه خاطر نشستی

نسازد با همالان هم نشستی

کند چون موبدان آتش‌پرستی

به مرگ و زندگی در خواب و مستی

تویی با خویشتن هر جا که هستی