توی رانده چو از ده روستایی

که آن ده را سگالد کدخدایی

چو کام و ناز باشد نه مرایی

چو باد و برف باشد زی من آیی

مگر چون جان من یابد رهایی

ترا هم دل بگیرد در جدایی

بدان گفتار کم درمان نمایی

دلم را هم بدان دردی فزایی

که چون تو راز بر دلبر گشایی

نهانت هر چه هست او را نمایی

ز بند مردمی جُستی رهایی

نجستی از بزرگی جز جدایی

همه وقتی توان جستن جدایی

و لیکن جسن نتوان آشنایی

خردورزی و خرسندی نمایی

که خرسندیست بهتر پادشایی

به گیتی نامورتر پادشایی

ببوسد خاک پای دلربایی

ترا چون دل دهد جستن جدایی

ز روی من بریدن آشنایی

مرا چون صبر باشد در جدایی

ازین پتیاره چون یابم رهایی

مگر دادار بنیوشد دعایی

بگرداند ز جان من بلایی

مگر یابم ز دست او رهایی

نیابم هر زمان درد جدایی

بگو با آن همه درد جدایی

که خواهد بود زنده تا تو آیی

اگر جانم بماند در جدایی

بگریم در جدایی تا تو آیی

ترا داده‌ست یزدان پادشایی

تمامی و بزرگی و روایی

ترا گر هست گوهر روشنایی

چرا در کار تاریکی نمایی

ور آمد پیش او مرد خدایی

ستوده بود همچون پادشایی

خدای آن روز دادش پادشایی

که خرسندی گزید و پارسایی

چو از خورشید آید روشنایی

ازو آید نظام پادشایی