محمد کآفرینش هست خاکش

هزاران آفرین بر جان پاکش

هنر فتنه شده بر جان پاکش

نبشته عهده عنبر به خاکش

جهان تلخ است خوی تلخ‌ناکش

به کم خوردن توان رست از هلاکش

به نوعی شاد‌مان گشت از هلاکش

که رست از رشک بردن جان پاکش

بگفت این و بر آمد جان پاکش

فرو برد این زمین در زیر خاکش

به آخر چون بشُست و کرد پاکش

مسلمان گشت و بُرد آنگه بخاکش

بگفت این و معین شد هلاکش

بصد زاری برآمد جان پاکش

بگفت این و برآمد جانِ پاکش

جهانی خلق گرد آمد بخاکش

چو بشنود آن مسلمان بوی خاکش

فرو رفت و بر آمد جانِ پاکش

دعا کرد آن زمان عیسی پاکش

که تا خوش خفت و شد با زیر خاکش

چو می‌دیدند غرق خون و خاکش

بترسیدند از بیم هلاکش

خطی از فضل گرد این خطا کش

قلم در نامهٔ کردارِ ما کش

ز کار ما مگردان خشمناکش

ز ما خشنود گردان جان پاکش

بچشم دل نظر کن ذات پاکش

عیان گشته در این اسرار خاکش

قراری یافت دل از ذات پاکش

که بیرون رفت او از آب و خاکش

اگر مرد رهی اینجا بلاکش

بلا مانند جمله انبیاکش

به خاک انداختند اندام پاکش

به آب دیده تر کردند خاکش

سخن بکری بود نوزاده فکر

گرامی دار همچون جان پاکش

چو سروش هست میل سربلندی

اگر بر هر خس آویزی چو تاکش

برسم جاهلیت کرده باشی

[...]

چنین تا چند کوشی در هلاکش

بترس آخر ز آه سوزناکش

خط عفوم بر آن حرف خطاکش

چو کلکم زان میفکن در کشاکش