چو آنجا مسکن روحانیان بود

هزاران دیو بر وی پاسبان بود

مگر حسن بهار هندوان بود

که از خونها درو سرخ ی عیان بود

به رنگ رخ عدیل زعفران بود

که شادی مرگ دشمن هم ازان بود

به حکم رام گویی توأمان بود

که کوه اندر رکاب او دوان بود

اگرچه خفته در خواب گران بود

دمش با نعرهٔ صد پاسبان بود

ز ظلم ظلمت شب خور به جان بود

مگر بخت سیاه بیدلان بود

ببین حالم زبون آن شب چه سان بود؟

که با من بخت من هم سرگران بود!

همان وقتی که اندر جورقان بود

به خدمت روز و شب بسته میان بود

تصور کن که سال آن چنان بود

که جنگ روس و آذربایجان بود

غلط گفتم جز او کی در میان بود

کجا از غیر او نام و نشان بود

چنان دل با خیالش توامان بود

که نامحرم میان ما زبان بود

شناسد هر چه از وی در نهان بود

قیام او بر آن واجب توان بود

خود آن گنجی که ذات بی‌نشان بود

در آن درهای سلطانی نهان بود

بشییء منحصر گر بی‌نشان بود

مقید هم بر آن شییء می‌توان بود

ز آدم سجده بهر امتحان بود

چه سر عشق در آدم نهان بود

چو عشق آمد ز نفس ایمن توان بود

که عشق از فتنها دارالامان بود

ز انجم تا به انجم صد جهان بود

خرد هر جا که پر زد آسمان بود

ولیکن چون بخود نگریستم من

کران بیکران در من نهان بود

چو در جنت خرامیدم پس از مرگ

به چشمم این زمین و آسمان بود

شکی با جان حیرانم در آویخت

جهان بود آن که تصویر جهان بود

نه این اقلیم آذربایجان بود؟‌!

که فرخ نام آن «‌شاه آستان‌» بود!!

دگر پرسش‌، معانی و بیان بود

ز تشبیهات و از اقسام آن بود