کسی کش بوی آن گل در دماغ است

ز گلزار بهشت او را فراغ است

مگر آن گل به بستان شد که لاله

ز شرم عارضش در کنج باغ است

چرا روشن نباشد بزم مستان

[...]

حیاتی با رخ خوی کرده اوست

که صد خضر و مسیحا مرده اوست

من از بالای او دارم شکایت

که در عالم بلا آورده اوست

چراغ زاهد از عشق ار نیفروخت

[...]

چنین حسن و ملاحت با ملک نیست

ملک را حسن اگر هست این نمک نیست

گل خوبان چو گل عنبر سرشت است

ولی بوی وفا با هیچ یک نیست

مرا گر در وفا شک داری ایشوخ

[...]

تن عاشق همای لامکان است

تو پنداری ک مشتی استخوان است

از آن هر موی ما ماری است بر تن

که با هر موی ما گنجی نهان است

بهار عمر دریاب از صبوحی

[...]

رقیب از کوی آن دهقان پسر رفت

بیا ساقی، که مرک از ده بدر رفت

بده جام می صافی که از دل

غبار غم بصد خون جگر رفت

زرشک حال خورشید از شفق پرس

[...]

معلم را بگو فریاد از آن شوخ

ز شوخی کشت شهری داد از آن شوخ

ازین شیرینی گفتار ترسم

که صد شیرین شود فرهاد از آن شوخ

جفایی می‌کند کز صد وفا به

[...]

قناعت از دو عالم میتوان کرد

صبوری زان میان کم میتوان کرد

نخواهم بی لبت ملک سلیمان

سلیمانی به خاتم میتوان کرد

طبیب درد یاران چند باشی

[...]

نه آه از جان زار من برآمد

که دود از روزگار من برآمد

ربودند از من مجنون غزالی

که عمری در کنار من برآمد

مگر باد صبا ز آن سو گذر کرد

[...]

بسنگی دوستان را یاد میدار

بگو دشمن چو سگ فریاد میدار

گرفتار تو ای گل صد هزارند

تو خود را همچو سرو آزاد میدار

به خسرو گوی ای شیرین خدا را

[...]

بیا و درد هجران را دوا ده

ز شربتخانه وصلم شفا ده

غم عاشق کشت داد جفا داد

تو بر عکس ایپری داد وفا ده

تراکان ملاحت آفریدند

[...]

چو ساقی گر بجامم دست بودی

نه تنها من که عالم مست بودی

اگر بالا گرفتی کار رندان

فلک قدر بلندش پست بودی

مرا از هجر او زخمیست پیوست

[...]

مرا ملا معین کردنی دوش

بدعوت در سرای خویشتن برد

ز آش بی نمک مطبخ چی او

که او سگ سخت اما کردنی خورد

به زیر سایه گل خفته لیلی

غم مجنون به دشت و در چه داند

جفای خار و گرمای بیابان

کسی داند که اشتر می‌چراند

مسیحا را اگر گویند خاموش

نخواهد لب گشودن در سخن باز

و گرز آواز ناخوش گون، خر را

دهان بندی ز کون آید در آواز

می و مطرب همه در بزم یارست

مجو ایزاهد از خلوت مگر غم

جهنم خلوتست و بزم جنت

تو گر جنت نمیخواهی جهنم

همه عمر از شراب و شاهد و شعر

نبودم یک نفس خالی درین راه

کنون چون پیر گشتم خلق گویند

که اهلی توبه کن استغفرالله

مکن شهوت که بی مغزی است هرچند

که گرد شاهدان نغز گردی

شد آب پشت و مغز مهره توست

چو شهوت پرکنی بی مغز گردی

مجرد باش چون مردان بعالم

مکن میل زنان گر مرد کاری

چو با زن جفت گشتی بر حذر باش

که در سوراخ مار انگشت داری

ز عالم رفت آن شاه قلی نام

که با اقبال و دولت همنشین بود

چو تقدیر آمد از تدبیر درماند

چه تدبیر اینزمان تقدیر این بود

چو جستم از خرد تاریخ فوتش

[...]

ز عالم گر برون شد احمد آقا

نپنداری که نام نیک حک شد

بیمن همت بابای کوهی

دل او محرم راز ملک شد

سبکروحانه رفت از بهر تاریخ

[...]