همه خلق برکنده دل ازحیات

شده شاه شطرنج وگردیده مات

به من زاهدی گشته بی التفات

مرا کرده چون شاه شطرنج مات

بیفشرد در جنگ پای ثبات

رسانید خود را به شط فرات

پرستش تو را زیبد ای پاک ذات

که قائم به ذات تو شد کائنات

که ای روح پاک تن ممکنات

ازین تنگدستی مرا ده نجات

بدان رهنمای طریق نجات

ببستند ازکینه آب فرات

چنین است آیین را ه نجات

که ازخود بمیری و یا بی حیات

وفا بین که پورشه کاینات

لب تشنه بگذشت زآب فرات

زخون یلان خسرو کاینات

روان کرد رودی دگر بر فرات

زتاب عطش خسرو کاینات

دگر باره در تاخت سوی فرات

بیفکند خود را به آب فرات

وز آن سو برون رفت و شد در فلات

منم پور آن شه که نزد فرات

لب تشنه از اسب افتاد مات

شب دوش من درکنار فرات

به ظلمت درون همچو آب حیات

چو این گفت آن تشنه کام فرات

زچشمش نهان شد چو آب حیات

که بود او نگهبان آب فرات

زآتش مباداش هرگز نجات

چو بر ذو الجناح آن شه کاینات

بیامد زمیدان به رود فرات

و باز اشتقاقات و نام لغات

نماید تو را صورت واقعات

گذر داد لشکر زرود فرات

به هامون سپه بود بیش از حصات

به ظلمات همی جست آب حیات

ولی ناگهان شد به شطرنج مات

به گاه بهاران گذشت از فرات

به دست اندر آورد مستملکات