وجودی که نابود بُد چون سراب

چه گوید به دریای پرالتهاب

مرا دید اگر فاریابی به خواب

برون نامد از قریهٔ فاریاب

ز شعر ار سخن گویی اینت جواب

من و گرز و میدان افراسیاب

ببینیم تا بال و پر عقاب

بریزد درین پهن دربای آب

نه کرده دبیری‌، نه خوانده کتاب

نه آمخته راه خطا از صواب

به‌ ناگه طبیعت برآمد ز خواب

فروخفت ‌خورشید و برشد سحاب

رخ زرد خیری بشوید به آب

به زخم گل سرخ ریزدگلاب

بخم کرده بالا و دیده پر آب

به دست‌اندرش عقدی از لعل ناب

ز بیداد دی باغ گردد خراب

شود زرد رخسارهٔ آفتاب

یکی سال‌، فالیز لر شد خراب

که آلفته آن را نداد ایچ آب

که ناگه ز مشرق دمید آفتاب

سر بخت ایران برآمد ز خواب

وز آنجا سوی خانه کردم شتاب

چپ و راست پوینده‌،‌ سست و خراب

به‌شرطی که‌ فکرش نگیرد شتاب

مگرسوی‌آمیزش‌و خورد و خواب

چو نیکوسخن‌بود و حاضرجوا ب

شود بهتر از مشتری کامیاب

بجنبید و بشتافت بر طرف آب

ولی آب را زو فزون‌ بُد شتاب

جوانی کز او نیست خشنود باب

هم آزرده زو مادر مهریاب

چو سر برزد از خاوران آفتاب

سَرِ جنگجویان بر آمد ز خواب

که ناگه همی برگرفت آفتاب

سر جنکجویان بر آمد بخواب

که آمد سپاهی برون از حساب

دریغا که ماداست اینک بخواب

تو با او نداری در ابن جنگ تاب

نبیند کسی همچو شاهی بخواب