همه عالم چو عکس صورت اوست

بجز از او کسی ندارد دوست

به مجاز این و آن نهی نامش

به حقیقت چو بنگری همه اوست

شد سبو ظرف آب در تحقیق

[...]

گر همه مغز هست و گر همه پوست

هر چه موجود ازوست بل همه اوست

چون تقرب کنی به طاعت دوست

چشم و گوش و زبان و مغز تو اوست

زین صفت هر که قرب دید بدوست

دیدهٔ او دریچهٔ دل اوست

همگی روی تا نیارد دوست

به تو تیری نمی‌زند بر پوست

سخنی کان از آن لب دلجوست

باد جانش فدا ، که جان داروست

زو بپرسید: تا چه دارد دوست؟

و آن چه باشد که دوست عاشق اوست؟

نیست دل را، به هیچ نوع، از دوست

آن صفا کز معاملات نکوست

مرحبا! مرحبا! محبت دوست

کز درون آمدی، نه از راه پوست

ماه را دید مرغ شب پره گفت

شاهدت روی و دلپذیرت خوست

وینکه خلق آفتاب خوانندش

راست خواهی به چشم من نه نکوست

گفت خاموش کن که من نکنم

[...]

هر که در سایهٔ عنایت اوست

گنهش طاعت است و دشمن دوست

هرگز ایمن ز مار ننشستم

که بدانستم آنچه خصلت اوست

زخم دندان دشمنی بتر است

که نماید به چشم مردم دوست

دوستان گو نصیحتم مکنید

که مرا دیده بر ارادت اوست

جنگجویان به زور پنجه و کتف

دشمنان را کشند و خوبان دوست

از خدا دان خلاف دشمن و دوست

کاین دل هر دو در تصرف اوست

نکند دوست زینهار از دوست

دل نهادم بر آنچه خاطر اوست

ز آسمان و زمین و هرچه در اوست

جز خدا را مبین نهان در پوست

زنده و تازه این جهان همه زوست

ورنه بی نور اوست مرده و پوست

بل بر آن آسمان که حاکم اوست

آن چو مغز است و این بود چون پوست

عمر و هستی و صحتت همه زوست

آب حوض درون توزان جوست

کار من بد نما ولی نیکوست

همچو آن زشت رو که نیکو خوست