چون پیازست شعرش ارچه نکوست

تا به پایان چو بنگری همه پوست

بحر اخضر سوم نتیجهٔ اوست

آن یکی قشر و آن دگر چون پوست

مرد را عارض سیاه نکوست

کاندُه دشمنست و شادی دوست

مالت اینجاست همچو جسم از پوست

زان اجل دشمنی و دنیی دوست

صاحبا ماجرای دشمن تو

که کسش در جهان ندارد دوست

گفته‌ام در سه بیت چار لطیف

زان چنانها که خاطرم را خوست

طنز می‌کرد با جهان کهن

[...]

ای کریمی که در جهان کرم

بخشش بی ریات عادت و خوست

میزبانی است تازه روی گفت

که همه پشت گرمی من ازوست

پشتم از خدمتت دوتاست چرا

[...]

بالله ار بر تنم بدرّی پوست

هیچ دشمنت را ندارم دوست

زو طلب کن مرا که فخر من اوست

من کی‌ام‌؟ بازمانده لختی پوست

کشته کوه که‌ابر ساقی اوست

خوردن آب چه ندارد دوست

این مثل در فسانه سخت نکوست

که‌آرزو دشمن است عالم دوست

هست بسیار فرق در رگ و پوست

از خدا دوست تا خدایی دوست

طاعت هیچ‌کس ندارم دوست

به جز از طاعتی که طاعت اوست

چون گل باغ بود مهمان دوست

خنده می‌زد چو سرخ گل در پوست

پیش چون من حریف مهمان دوست

جای مهمان ز مغز به که ز پوست

جز یکی خوی زشت و آن نه نکوست

که‌آرزو خواه را ندارد دوست

بود چون غنچه مهربان در پوست

آشکارا ستیز و پنهان دوست

من که جان دوستم نه جانان دوست

با تو از عیبه برگشادم پوست

ما که دانا شدیم و دانا دوست

دانش ما به زیر دانش اوست

گر ز گرمابه برکشند آن پوست

گلخنی را کسی ندارد دوست

دختر مهربان خدمت دوست

زشت باشد که گویمش نه نکوست