ای لب گلگونت جام خسروی

پیشهٔ شبرنگ زلفت شبروی

پهلوی خورشید مشک‌آلود کرد

خط تو یعنی که هستم پهلوی

مردم چشمت بدان خردی که هست

[...]

تو نکردی هیچ گم چیزی مجوی

هرچه گویی نیست آن چیزی مگوی

آب هست از بهر هر ناشسته روی

گر تو بس ناشسته رویی آب جوی

نسبت ما چیست با او بازگوی

زانک نتوان شد به عمیا رازجوی

گاه شب دیزی برون راندی به کوی

برقعی گلگون فرو هشتی به روی

موی می‌بشکافت مرد معنوی

در کرامات و مقامات قوی

گفت بی‌طاقت شدم ای ماه‌روی

از من بی‌دل چه می‌خواهی بگوی

سایلی گفت ای برنگ راز جوی

این چه جای تست آخر بازگوی

من که قاضی‌ام نه مرد معنوی

زین مرقع شرم می‌دارم قوی

ماده می‌پرسد ز نر، کی رخنه‌جوی

ما کجا با هم رسیم، آخر بگوی

پاک دینی گفت مشتی حیله‌جوی

مرد را در نزع گردانند روی

هرک را آن لحظه گردانند روی

او جنب میرد تو زو پاکی مجوی

من زمانی بی‌رخ آن ماه روی

چون توانم بود هرگز راه جوی

نیست درمان مرگ را جز مرگ بوی

ریختن دارد بزاری برگ و روی

گفت یا رب آب این خم و آب جوی

هر دو یک آبست، سر این بگوی

هم نشینی بود شه را رازجوی

گفت شاها سر این با من بگوی

هرک می‌گوید سخن می‌نشنوی

پیش این سر پا برهنه می‌دوی

صد غلامش بود ترک ماه روی

سرو قامت، سیم ساعد، مشک بوی

سر شکستش خون روان شد همچو جوی

مرد سوی آسمان برکرد روی

من نه شاهی خواهم و نه خسروی

آنچ می‌خواهم من از تو هم توی