فتنه و آشوب و خون‌ریزی مجوی

بیش ازین از شمس تبریزی مگوی

گفت لیلی را خلیفه، کان توی

کز تو مجنون شد پریشان و غوی

هست این را خوش جواب ار بشنوی

بگذری از کفر و در دین بگروی

گفت هر یک را بدین عیسوی

نایب حقّ و خلیفهٔ من توی

من روم سوی قناعت دل‌قوی

تو چرا سوی شناعت می‌روی

چون که بر گردی تو سرگشته شوی

خانه را گردنده بینی و آن توی

گر بپیوندی بدان شه شه شوی

سوی هر ادبیر تا کی می‌روی

گر ز روی صورتش می‌نگروی

غره شیران ازو می‌نشنوی؟

وز جهان چون رحم بیرون روی

از زمین در عرصهٔ واسع شوی

والله ار سوراخ موشی در روی

مبتلای گربه چنگالی شوی

داروی مردی کُن و عَنین مپوی

تا برون آیند صد گونِ خوب‌روی

بانگ زد گوساله‌ای از جادوی

سجده کردی که «خدای من توی»

گفت حق اندر سفر هر جا روی

باید اول طالب مردی شوی

نیست از ابلیس، از تست ای غوی

که چو روبه سوی دنبه می‌روی

یک مثال دیگر اندر کژروی

شاید ار از نقل قرآن بشنوی

و آن زمستان چارمیخ معنوی

تا تو ای دزد خفی ظاهر شوی

گر زند آن دود بر دیگ نوی

آن اثر بنماید ار باشد جوی

ور نرفتی خشک خنبان می‌شوی

خود نمازت رفت پیشین ای غوی

ور نمی‌توانی که کل عریان شوی

جامه کم کن تا ره اوسط روی

تو چو موری بهر دانه می‌دوی

هین سلیمان جو چه می‌باشی غوی