دیدهٔ بختم، دریغا کور شد

دل نمرده، زنده اندر گور شد

دست گیر ای دوست این بخت مرا

تا نبیند دشمنم کو کور شد

بارگاه دل، که بودی جای تو

[...]

چون ترا ذکر و دعا دستور شد

زان دعا کردن دلت مغرور شد

زان یکی بازی چنان مغرور شد

کز تکّبر ز اوستادان دور شد

فاعل چه کو چنان مقهور شد

فاعلیها جمله از وی دور شد

چون ز چشم خویش و خلقان دور شد

هم‌چو عنقا در جهان مشهور شد

زانک آنجا گفت زینجا دور شد

بر خیالی از حقی مهجور شد

که زمین و آسمان پر نور شد

در مقالات آن همه مذکور شد

لوح محفوظ از نظرشان دور شد

لوح ایشان ساحر و مسحور شد

واقعهٔ آن وام او مشهور شد

پای مرد از درد او رنجور شد

زو به مردم صحن آن معمور شد

چشم این از مردمک پر نور شد

تا نقاب از مهر رویش دور شد

جمله ذرات غرق نور شد

حسن او در پرده ذرات کون

هم هویدا گشت و هم مستور شد

کعبه و مسجد ز رویش نور یافت

[...]

چون شب قدر از همه مستور شد

لاجرم، از پای تا سر نور شد

چون شب قدر از همه مستور شد

لاجرم از پای تا سر نور شد

وانکه از دنیای دون مسرور شد

از مقام قرب ایزد دور شد

فتنه از ملک شهنشه دور شد

بود هر جا دشمنی مقهور شد

دیده چون از روی یاران دور شد

گرچه صد نورش بود بی نور شد

هر دلی کان مشرق این نور شد

فارغ از خود همچو کوه طور شد

از فراقش دیده ی من کور شد

هم بصیرت هم بصر بی نور شد

سینه پر سودا و دل پرشور شد

عافیت جویی ز جانش دور شد

تا زمین و آسمان پرنور شد

حلقه ی کروبیان پرشور شد