گر نبودی سحرشان و آن جحود

کی کشیدیشان به فرعون عنود

زانک داند هر که چشمش را گشود

کان کشنده سخرهٔ تقدیر بود

زانک نهی از دانهٔ شیرین بود

تلخ را خود نهی حاجت کی شود

گفتم ار هر ذره‌ای خونی شود

خنجر اندر کف به قصد تو رود

در نبی فرمود کای قوم یهود

صادقان را مرگ باشد گنج و سود

نان چو معنی بود خوردش سود بود

چونک صورت گشت انگیزد جحود

مطلع تاریخ این سودا و سود

سال اندر ششصد و شصت و دو بود

رو بجو یار خدایی را تو زود

چون چنان کردی خدا یار تو بود

تاسهٔ تو جذب نور چشم بود

تا بپیوندد به نور روز زود

پیر ایشانند کین عالم نبود

جان ایشان بود در دریای جود

فکرت از ماضی و مستقبل بود

چون ازین دو رست مشکل حل شود

باز می‌گفت آدم با لطف و جود

کی بر آن ابلیس جوری کرده بود

چونک قوت خر به شب لا حول بود

شب مسبح بود و روز اندر سجود

وان غریمان هم به انکار و جحود

رو به شیخ آورده کین باری چه بود؟

آه و افغان از همه برخاست زود

کای سر شیخان و شاهان این چه بود

کله‌اش بر کند مغزش ریخت زود

مغز جوزی کاندرو مغزی نبود

یک سگست و در هزاران می‌رود

هر که در وی رفت او او می‌شود

آدمی در حبس دنیا ز‌آن بود

تا بوَد که‌افلاس او ثابت شود

رو بهستی داشت فرعون عنود

لاجرم از کارگاهش کور بود

کانبیا را نی که نَفْسِ کُشْته بود

پس چراشان دشمنان بود و حسود؟