آن ز همت بود کان شاه بلند

آتشی در پادشاهی او فکند

ور نداری برگ این شاخ بلند

پس مکن گستاخی و بر خود مخند

مرد حالی کرد دست خود بلند

سخت چوبی زد که در خاکش فکند

در میان کوه خاک او فکند

پس براند آنگاه چون بادی سمند

سرنگون شد، پوست اندر سرفکند

خویشتن را کرد همچون گوسفند

پوستی خواهم از آن گوسفند

چشم بد را نیز می‌سوزم سپند

باز بعضی بر سر کوه بلند

تشنه جان دادند در گرم و گزند

هر که شد از زهر بدعت دردمند

بس بود تریاکش این حرف بلند

خودپرستان اندرین ره گمرهند

در طریق عشق حق آگه ترند

بیعت نیکو تو با مظهر ببند

تا شوی در ملک معنی سر بلند

بود ایوانی در آن منزل بلند

مرد را آورد و زان ایوان فکند

هست عطار اندراین ره سربلند

ز آنکه هست ابیات شیرینش چو قند

هرچه از حق باشد آن گردن نهند

لیک مر بی راه را گردن زنند

ای تو با این فسق و دستار بلند

در میان خلق گشته خود پسند

بود شاه عادل و بس هوشمند

هیچ خلقی را نبوده زو گزند

پیلتن پر زور و مردم خوار و تند

گشته از هوش هزاران فهم کند

مردمان گفتند کز دفع گزند

جمله از قهرش ز اطراف آمدند

آل احمد خود همه جان منند

خود یکی‌اند ار بصورت بس تن‌اند

پس امام آنگه نظر بروی فکند

گفت او افکنده بودت در کمند

تو زگفت خود شدی در دام و بند

از سخن گفتن فتادی در کمند