فضل آن آتش شنیده هر رمه

هر شرر را آن گمان برده همه

جمله جستی باز ماندی از همه

صید گرگانند این ابله رمه

تجربه گر دارد او با این همه

بشکند صد تجربه زین دمدمه

ناگهان بجهَد کند ترک همه

بر تو طفل او بماند مظلمه

خاصه این دریا که دریاها همه

چون شنیدند این مثال و دمدمه

بر دویدی چون کدو فوق همه

کو ترا پای جهاد و ملحمه

گفت نا‌فرجام و فحش و دمدمه

من نتانم باز گفتن آن همه

نک در افتادیم در خندق همه

کشته و خستهٔ بلا بی ملحمه

کلکم راع بداند از رمه

کی علف‌خوارست و کی در ملحمه

از من آگه کن درون محکمه

نایبم را زودتر با این همه

پس بگفتی قبض کن جان همه

جز زنی و غیر طفلی زان رمه

تو شبانی و رعیت چون رمه

در شبانی دور باش از دمدمه

آتشی افتاد در جان همه

در خروش آمد ملک زین دمدمه

گاه گوید باطل آمد این رمه

گاه می گوید که حق اند این همه

حق همی گوید گناهان همه

من ب بخشم از کمال مرحمه

آتشی افتاد در جان همه

زان ف غ ان و زاری و زان زمزمه

آنکه جان می‌بخشد از جان همه

هم شبان و هم خداوند رمه

آنچه فرمودی تو دانستم همه

لیک سودی می نکرد این دمدمه

اهل دنیا دیو و اهریمن همه

همچو بومانند اندر دمدمه

زد رهم دیو از فسوس دمدمه

توبه کردم زانچه می کردم همه