آن یکی از خشم مادر را بکشت

هم به زخم خنجر و هم زخم مشت

کف برآورد آن غلام و سرخ گشت

تا که موج هجو او از حد گذشت

هین مگو فردا که فرداها گذشت

تا بکلی نگذرد ایام کشت

گرگ ظاهر گِرد یوسف خود نگشت

این حسد در فعل از گرگان گذشت

دل بسختی همچو روی سنگ گشت

چون شکافد توبه آن را بهر کشت

تازیانه بر زدی اسپم بگشت

گنبدی کرد و ز گردون بر گذشت

حیلت و مردی به هم دادند پُشت

اژدها را او بدین قوَّت بکُشت

دردمندی کش ز بام افتاد طشت

زو نهان کردیم حق پنهان نگشت

گور می‌گیرند یارانت به دشت

کور می‌گیری تو در کوچه بگشت

آنچنان کآدم بیفتاد از بهشت

رجعتش دادی که رست از دیو زشت

نقش یوسف کرد و حور خوش‌سرشت

نقش عفریتان و ابلیسان زشت

او طلب‌کار شتر آن لحظه گشت

می‌نجستش تا ندید او را بدشت

صبر چون پول صراط آن سو بهشت

هست با هر خوب یک لالای زشت

بس کسان را کآلت پیگار کشت

بی رجولیت چنان تیغی به مشت

کای رهاننده مرا از وصف زشت

ای کننده دوزخی را تو بهشت

این فناها پردهٔ آن وجه گشت

چون چراغ خفیه اندر زیر طشت

موش آنجا ایستاد و خشک گشت

گفت اشتر ای رفیق کوه و دشت

شهر شهر از بهر این مطلوب گشت

نی جزیره ماند و نی کوه و نی دشت

خوب گشته پیش ایشان راهِ زشت

از نشاطِ ده شده ره چون بهشت

مارگیر از ترس بر جا خشک گشت

که چه آوردم من از کهسار و دشت