هر هوا و ذره‌ای خود منظریست

نا گشاده کی گود کانجا دریست

خاصه خورشید کمالی کان سریست

روز و شب کردار او روشن‌گریست

در زمان در رو فتاد و می‌گریست

کای خدا اینها نشان منکریست

پیش آنکس که نه صاحب اشتریست

کو درین جست شتر بهر مریست

هر یک آهنگش ز کرسی تا ثریست

وز ثری تا عرش در کر و فریست

در حدیث آمد که دل همچون پریست

در بیابانی اسیر صرصریست

هر کجا افسانهٔ غم‌گستریست

هر کجا آوازهٔ مستنکریست

جاریه پیش نخاسی سرسریست

در کف او از برای مشتریست

سر ببرم لیک این سر آن سریست

کز بریده گشتن و مردن بریست

هر دو را این جست و جوها زان سریست

این گرفتاری دل زان دلبریست

هیچ نندیشد که هر جا ظاهریست

آن ز حکمتهای پنهان مخبریست

پس یقین گشتش که مطلق آن سریست

چاره او را بعد از این لابه گریست

زانک گفتن از برای باوریست

جان شرک از باوری حق بریست

زخم ناخن بر چنان رخ کافریست

که رخ مه در فراق او گریست

تا نگویی دیدم آن شَه می‌گریست

من چو او بِگْریستم کـ‌آن مُنکِریست

گریهٔ او خندهٔ او آن سریست

زانچ وهم عقل باشد آن بریست

حملهٔ ماده به صورت هم جریست

آفت او هم‌چو آن خر از خریست

راست گوی ای نفس کین حیلت‌گریست

ورنه نفس شهوت از طاعت بریست

آن هلال از نقص در باطن بریست

آن به ظاهر نقص تدریج آوریست

چون بمیرم فضل تو خواهد گریست

از کرم گرچه ز حاجت او بریست