مال میراثی ندارد خود وفا

چون بناکام از گذشته شد جدا

ای بسا مخلص که نالد در دعا

تا رود دود خلوصش بر سما

نیست مخفی سیر با پای روا

ساحران را سیر بین در قطع پا

هم‌چو بی‌گندم شده در آسیا

جز سپیدی ریش و مو نبود عطا

این دو علت گر بود ای جان مرا

آن یکی از تست و دیگر از خدا

منفذش نه از قفس سوی علا

در قفس‌ها می‌رود از جا به جا

چون سیه‌رویی فرعون دغا

رنگ آن باقی و جسم او فنا

نیستم اومیدوار از هیچ سو

وان کرم می‌گویدم لا تیاسوا

دایما خاقان ما کردست طو

گوشمان را می‌کشد لا تقنطوا

تا بگویم کاشکی یزدان مرا

در عوض قربان کند بهر فتی

صد هزاران مرغ مطرب خوش‌صدا

اندر آن روضه فکنده صد نوا

هم‌چنان نمرود آن الطاف را

زیر پا بنهاد از جهل و عمی