بس گریزند از بلا سوی بلا

بس جهند از مار سوی اژدها

جان‌های خلق پیش از دست و پا

می‌پریدند از وفا اندر صفا

روز دیگر وقت دیوان و لقا

پس سلیمان گفت عزراییل را

چون معلم بود عقلش ز ابتدا

بعد ازین شد عقل شاگردی ورا

عقل چون جبریل گوید احمدا

گر یکی گامی نهم سوزد مرا

این برون از آفتاب و از سها

و‌اندرون از عکس انوار علا

شب نبد نور و ندیدی رنگ‌ها

پس به ضد نور پیدا شد ترا

فکر ما تیر‌ی‌ست از هو در هوا

در هوا کی پاید آید تا خدا

هر نفس نو می‌شود دنیا و ما

بی‌خبر از نو شدن اندر بقا

من ببینم دام را اندر هوا

گر نپوشد چشم عقلم را قضا

نزد موسی نام چوبش بد عصا

نزد خالق بود نامش اژدها

این همه دانست و چون آمد قضا

دانش یک نهی شد بر وی خطا

که بپرورد اصل ما را ذوالعطا

تا درخت استغلظ آمد و استوی

چونک جزو دوزخست این نفس ما

طبع کل دارد همیشه جزوها

طبع ناف آهوست آن قوم را

از برون خون و درونشان مشکها

گفت آدم که ظلمنا نفسنا

او ز فعل حق نبد غافل چو ما

چون تو گوشی او زبان نی جنس تو

گوشها را حق بفرمود انصتوا

مادحت گر هجو گوید بر ملا

روزها سوزد دلت زان سوزها

نغمه‌های اندرون اولیا

اوّلاً گوید که ای اجزای لا

هین که اسرافیل وقتند اولیا

مرده را زیشان حیاتست و نما