قصهٔ رنجور و رنجوری بخواند

بعد از آن در پیش رنجورش نشاند

وانگهانی آن امیران را بخواند

یک‌بیک تنها بهر یک حرف راند

آن دهان کژ کرد و از تسخر بخواند

مر محمّد را دهانش کژ بماند

چونکه مال و ملک را از دل براند

زان سلیمان خویش جز مسکین نخواند

شیر را خرگوش در زندان نشاند

ننگ شیری کو ز خرگوشی بماند

پس علیکش گفت و او را پیش خواند

ایمنش کرد و به پیش خود نشاند

باز بر موجود افسونی چو خوانْد

زو دو اسپه در عدم موجود راند

تا به گوش ابر آن گویا چه خوانْد

کو چو مَشک از دیدهٔ خود اشک راند

کوه یحیی را نه سوی خویش خواند‌؟

قاصدانش را به زخم سنگ راند‌؟

تا بدانی هر که را یزدان بخواند

از همه کار جهان بی‌کار ماند

پیر دامن را ز گفت و گو فشاند

نیم گفته در دهان ما بماند

دست او را حق چو دست خویش خواند

تا ید الله فوق ایدیهم براند

چون شما را حاجت طاحون نماند

آب را در جوی اصلی باز راند

روبه آن دم بر زبان صد شکر راند

که مرا شیر از پی آن گرگ خواند

گر بخواهد سوی کلیات راند

ور بخواهد حبس جزویات ماند

خانقه خالی شد و صوفی بماند

گرد از رخت آن مسافر می‌فشاند

نامشان از رشک حق پنهان بماند

هر گدایی نامشان را بر نخواند

آن زمان کین جان حیوانی نماند

جان باقی بایدت بر جا نشاند

یوسفان از رشک زشتان مخفی‌اند

کز عدو خوبان در آتش می‌زیند

بر نشان پای آن سرگشته راند

گرد از پرّهٔ بیابان برفشاند