هر گل این بوستان، روی نگاری بوده است

هر پریشان سنبل او، زلف یاری بوده است

لاله کز بویش دل زاهد به مستی می کشد

زان بود میگون،که چشم پرخماری بوده است

جوی آبی را که می بینی به پیش سرو و گل

[...]

ساقی دوران عبث چیده ست نه مینا قطار

گر قدح این است، در صد بزم یک مینا بس است

شادمانی با دلم بیگانه و غم دشمن است

پنبه با داغم نفاق اندیش و مرهم دشمن است

دشمنی با دشمن دشمن، به دشمن دوستی ست

من به شادی دوستم، زان رو که با غم دشمن است

ساغر می در کف او، رنگ و بوی گل گرفت

شیشه در چنگش صدای نغمه بلبل گرفت

بی ترنم ریزی مطرب که رشک بلبل است

در گلوی شیشه می، نغمه قلقل گرفت

سبز ما از نازکیها تاب بوی گل نداشت

[...]

خاطر از محصول کشت ناامیدی جمع شد

آنچه در دل نگذرد، باران ابر رحمت است

چون نریزد غم شراب تلخکامی در قدح؟

باده شیرین، پسند طبع این می خواره نیست

اشک، گستاخانه با این چشم خون پالا نشست

خویش را گم می کند چون قطره با دریا نشست

گشت عمر بخت ما، در رنگ مخمل، صرف خواب

حیف کاین نگشوده مژگان، ذوق بیداری نیافت

ما چو موج انگشت رد بر جام دریا می نهیم

دست ما گر تنگ واقع شد، دل ما تنگ نیست

بوسه در آغوش ازان خودکام نتوانم گرفت

صید خود را درمیان دام نتوانم گرفت

بس که بی آرام گشتم از رمیدنهای او

رام چون گردد به من، آرام نتوانم گرفت

گر چنین خواهم به دام برگ ریز هجر ماند

[...]

غنچه خواب آلود می گردد به دنبال قدح

تا ز دست نرگس مستت ایاغ افتاده است

نیست از دست نکویانم زبان و دل یکی

دل به فکر دیگری، لب در سراغ دیگری ست

همچو فانوسم، ز خود چیزی ندارم دربساط

روشنی در کلبه من از چراغ دیگری ست

از من بیمار حسرت، برگ آسایش مجوی

کز گل آزار، نقش بسترم آسوده نیست

همچو شمع بزم، سرتاپا نیاسودم شبی

پا اگر آسوده می گردد، سرم آسوده نیست

گفت می آیم گرت جان بر لب آید ز انتظار

جان به نزدیک لب آمد، گر بیاید دور نیست

چون نقاب از رخ گشایی، دیده گریان بهتر است

رو نماییهای گل، در وقت باران بهتراست

کمتر از آیینه نتوان بود در تاثیر عشق

پیش ازان کافتد به رویت چشم، حیران بهتراست

تا نیابد دست بر ما لشکر خونخوار غم

همچو درد شیشه باید در پناه می گریخت

فرصت صد بوسه در کف داشت، وز اقبال ما

شانه غافل در شب زلف از بر آن رو گذشت

اشک بر سوز دلم هرگز سر راهی نبست

آتش از یک سو چو آمد، آب از یک سو گذشت

همچو سیلی کز سرپل بگذرد در نوبهار

[...]

خویش را تا جمع کردم بهر گلگشت رخت

همچو سنبل پیش را هم را پریشانی گرفت

دل نخواهد داشت دست صدق از دامان صبح

زان که تعلیم صفا زان پیر نورانی گرفت

تخم اشک از کف بنه ای دل که مانند سحاب

تا بپاشی تخم، می باید ز هم پاشید و رفت

چون قدح کآید بر مینا، شب آمد پیش من

گریه کردم از برای ماندنش، خندید و رفت

بس که خاک این چمن سرگشتگی می آورد

[...]

سایه گرد تیغ بیدم،طالع بسمل کجاست

دشنه سوسن به پهلو می رسد، قاتل کجاست

کس نمی بینم که خالی باشد از دیوانگی

در جنون آباد گیتی، آدم عاقل کجاست