چو چشمش برآمد به تاج کیی

بدید آن بزرگی و فرّخ پیی

با روی چو نوبهار و با خوی دئی

با ما چو خمار و با دگر کس چو میی

بخت بد ما همی کند سست پیی

ور نه تو چنین سخت کمان نیز نه‌ای

با روی چو نوبهار و با خوی دئی

با ما چو خمار و با دگر کس چو مئی

بخت بد ما همی کند سست پئی

ورنه تو چنین سخت کمان نیز نئی

جمله شان گشته سواره بر نیی

کین براق ماست یا دلدل‌پیی

تو نمی‌دانی که از هر دو کیی

غرقه‌ای اندر سفر یا ناجیی

لیک می‌گویم حدیث خوش‌پیی

بر امید آنک تو کنعان نه‌ای

از وجودی ترس که اکنون در ویی

آن خیالت لاشی و تو لا شیی

کس ندید اندر آب و گل چو وئی

دل و جان مثل او نیافت حئی

مبارک لقایی خجسته پَیی

ولی را بهاری، عَدُد را دَیی

کل شود جمله کلی و جزئی

بنماند دگر منی و توئی

نخستین بدو گفت برگو کئی

به صندوق جا کرده بهر چه‌ای

گفت بدین صورت زیبا که یی

آدمیی یا پریی یا کیی

ز بس که ساده‌دلم، چون تو گرم پیش آیی

گمان برم که مگر مهربان من شده‌ای

پیرانه نیست طور تو، ای شیخ کرده‌ای

ریشی همین سفید در این کهنه آسیا

بنشینم اگر بر سر آتش گویی

برخیزم اگر از سر جان فرمایی

گر راستی است هرچه طلب می‌کنی تویی

وین راه دور نیست به غیر از بهانه‌ای

مه‌ام و چو مه نگیرم کلف سیاه رویی

زرم وچو زر ندارم برص سپید زایی

شکوفه جوروثمر دشمنی و برگ جدایی

توای نهال محبت خدا کند که نرویی

تا که ترا گفت که موذی نیی

بره نیی لاشک بوزینه‌ای

چنان کز دور پنداری صدایی

تو را بر گوش آید ز آشنای