اگر بر تن خویش سالار و میرم

ملامت همی چون کنی خیر خیرم؟

چه قدرت رود بر تن منت ازان پس؟

نه من همچو تو بندهٔ چرخ پیرم

اسیرم نکرد این ستمگاره گیتی

[...]

اگر رحمت نیاری من بمیرم

بدان گیتی ترا دامن بگیرم

به خان خویش در، چونین اسیرم

نبینم دوستدار و دستگیرم

گر اکنون از تو نومیدی پذیرم

به مرگ ناگهان پیشت بمیرم

تذور و کبگ نپسندم که گیرم

نباشد صید جز بدر منیرم

اگرچه من به دست او اسیرم

همی خواهم که در پیشش بمیرم

سزد گر من نصیحت نپذیرم

به بخت خویش گریم تا بمیرم

چرا از تو نصیحت نپذیرم

چرا راه سلامت برنگیرم

اگر چرخ فلک باشد حریرم

ستاره سر بسر باشد دبیرم

هم اکنون راه شهر دوست گیرم

که گر میرم به راه دوست میرم

همینجا بند درگاه تو گیرم

همی گریم به زاری تا بمیرم

چه باشد گر به برف اندر بمیرم

ز مردم جاودانه نام گیرم

چرا به‌فسوس در سرما بمیرم

چرا راه سلامت برنگیرم

ز بی رحمی نبودی دستگیرم

بدان تا من به برف اندر بمیرم

کنون دست از عنانت بر نگیرم

همی نالم به زاری تا بمیرم

اگر شاید که من پیشت بمیرم

چرا در مرگ دامانت نگیرم

هر شب ز غم تو دل ز جان برگیرم

پندی که خرد دهد من آن نپذیرم

تا روز نهد خیال تو در پیشم

صد چشمه و من ز تشنگی می‌میرم

پس همان به که گوشه‌ای گیرم

تن زنم گر زیم و گر میرم

داشت نتوان ببند و زنجیرم

گر دل از خدمتِ تو بر گیرم

شهریست بزرگ و من بدو در میرم

تا خود زنم، و خود کشم، و خود گیرم