خوشهٔ ملک پخته شد خَو کن

جامهٔ تخت کهنه شد نَو کن

قوّت و قوت را شرف نو کن

شیر را داغ و خوشه را خو کن

خوی خود را بدین دو نیکو کن

سنّت این و خدمت او کن

او را خواهی دل به غمش یکتو کن

از بد ببُر و هر چه کنی نیکو کن

خواهی که طریق نیکخویان ورزی

با خوی بد رفیق بدخو خو کن

درین نومیدیم امید نو کن

امیدم را به کام دل گرو کن

هزاران بندگی تبلیغ او کن

ثنا بر حضرت آن نامجو کن

چو کردی نیّت از اوّل نکو کن

از آن پس اعتماد خود بر او کن

یارب همه خلق را به من بدخو کن

وز جمله جهانیان مرا یکسو کن

روی دل من صرف کن از هر جهتی

در عشق خودم یک جهت و یک رو کن

همه را اعتقاد نیکو کن

دل ز انکارشان به یک سو کن

گر با من مستی حذر از بیهده گو کن

در سینه من آی و در فتنه فرو کن

چون غنچه دمد بوی ترا ایگل ز دل من

زنهار که بشکاف دل ریشم و بو کن

ای قبله پرست از بت ما شرم نداری

[...]

در شام عید ساقی از غیر در فرو کن

دستی بعذر خواهی در گردن سبو کن

در راه طریقت او رو کن

با نان شریعت او خو کن

در راه طریقت او رو کن

با نان شریعت او خو کن

ساقی به سودا جام رو کن

تسخیر ولایت سبو کن

بی گل چو حباب خانه‌ها ساز

دیوار و درش ز آبرو کن

خمیازه صبح دیرمان شد

[...]

می عرفان خویشم در گلو کن

ز می، بگسسته رنگ را رفو کن

ای فیض بیا بجانب حق رو کن

این روی و ریای خلق را یکسو کن

کاری که بمیزان خدا ناید راست

بر هم زن و با جهانیان بکرو کن

شراب سلسبیلم در گلو کن

به آب رحمت خود شستشو کن

دل پیش نظر گیر سر و برگ نمو ‌کن

گر مایل نازی سوی این آینه روکن

شایستهٔ تسلیم یقین سجدهٔ‌کس نیست

ای ننگ عبادت عرقی چند وضوکن

تا چشم هوس هرزه نخندد مژه بربند

[...]

نخستم در خم صهبا فرو کن

به آب باده پاکم شست و شو کن

در راه طریقت او روکن

با نان شریعت او خو کن