نگار شسته گر آب نبات است

دکانش چشمه آب حیات است

لباسش پاک همچون چشم انجم

به دامانش توان کردن تیمم

برد هر کس لباس خود به شستن

شود چون غنچه گل پاک دامن

خجل از شسته اش دامان محشر

بود دیگ دکانش حوض کوثر

نظافت دیگ او را گشته سرپوش

ز آبش پاکدامانی زند جوش

بود کرباس دیگش قرص مهتاب

فتاده کشتی بر تو به گرداب

ز زیر دیگ او آتش به پرواز

بود خاکسترش آئینه پرداز

صدف گردیده از لب تشنگانش

شکسته کاسه گنج دکانش

قماش حسن شوخ تازه رسته

نماید پیش رویش آب شسته

گهی در بحر گه در بر دکانش

نظر دارد به خشک و تر خرامش

رطوبت دست پرورد دکانش

حرارت خانه زاد آستانش

اگر در بحر دست خود کند تر

شود از آرزویش آب گوهر

چو سازد قصد شستوشوی کرباس

به دستش آب ریزند خضر الیاس

چو ماند شسته خود در کنارش

برد صحرای محشر انتظارش

گریبانش ز شادابی چو باغ است

چو مینا آستینش تر دماغ است

سخن از شسته او هر که گوید

شود آب و ز عالم دست شوید

دکانش پاک همچون چشم یعقوب

ندارد احتیاج آب و جاروب

بود صابون ز قرص آفتابش

خم افلاک باشد خم آبش

رواج رخت سنگین از دکانش

بلند اقبال هم از آستانش

بتان نازند اگر با عشوه و ناز

کند چشمش به ایشان کارپرداز

کدنگ او بود پیوسته در ذکر

نباشد در سر او غیر از این فکر

ز کوه قاف باشد زیر سنگش

کدنگ اوست بر دوش پلنگش

رسانیده به آب اندازگر را

به چاه انداخته پردازگر را

ز پردازش گرفته آسمان اوج

صفا بر روی دکانش زند موج

دکانش صاف همچون آبگینه

بو صندوق او صندوق سینه

چو بود او مخلص اولاد احمد

از آن شد نام او میرزا محمد

مخمر طینتش از آب گوهر

صدف از حسرت او خاک بر سر

خرابش آدم آبی به دریا

کبابش گشته مرغابی به صحرا

قدش چشم چراغ کامجویی

بود پروانه اش پاکیزه خویی

به دست او رساند هر که دامن

نگردد سالها محتاج شستن

به پیش او شوم هر روز راهی

لباس خویش را مالم سیاهی

نگاه او نپردازد به حالم

ز خط مشکبارش خاکمالم

بیا ساقی ز لب خشکی خرابم

بسان سیدا بی آب و تابم

شراب سلسبیلم در گلو کن

به آب رحمت خود شستشو کن