رفتن از منزل سخن کوشان

برنشستن به صدر خاموشان

گر ندانید ای هوا کوشان

بشنوید این سخن ز خاموشان

ای بنده خرقه کبودت

در جنت عدن حله پوشان

بر یاد لب تو در صوامع

زهاد زمانه باده نوشان

بشکست لب شکر فروشت

[...]

به پِل‌پِل دانه‌های اشک جوشان

دوانم بر در خویشت خروشان

برون رفته چو وهم تیزهوشان

ز خرگاهِ کبودِ سبزپوشان

هر چند ز چشم زردگوشان

سرخ است رخم ز خون جوشان

پیرایه‌گر پرند پوشان

سرمایه‌دهِ شکر فروشان

دریای مصاف گشت جوشان

گشتند مبارز‌ان خروشان

می‌بود در این سپاه جوشان

بر نصرت آن سپاه کوشان

از انجمن رصد فروشان

شد مصر فلک چو نیل جوشان

آمد سوی آن حظیره جوشان

چون ابر شد از درون خروشان

نام آن شهر شهر مدهوشان

تعزیت‌خانهٔ سیه‌پوشان

به پیش بوسعید آمد خروشان

بخاک افتاد دل از کینه جوشان

شده فیروزه گردون خروشان

ز بانگ طرقوی سبز پوشان

بشب در خواب دیدش گشت جوشان

بجست از جای گریان و خروشان

ز شادی و نشاط باده نوشان

در افگندند خرقه خرقه پوشان

چنان از آتش دل شد خروشان

که بر هم سوخت سقف سبزپوشان

بنفشه بر مثال خرقه پوشان

سرآورده بزانو چون خموشان

دلش از کین فرّخ گشت جوشان

برخودخواند ده تن را خروشان

لباس زاهدان و رنگ پوشان

که باشد سینه‌شان از شوق جوشان